Book Review : In Course of True Love…. I am left with nothing!

Upon receipt of Sanjeev Ranjan’s debut book from Amazon, my spouse asked ‘what is the real meaning of this title?’. Her question is quite natural, because ladies are constantly interested in true love either from her husband, parents, sibling or boyfriend. I modestly replied her “I can’t tell until I read the book”

Aarush, a boy from a middle class family at Siwan (Bihar) got 90.8 % in his 10^th board exam. In the beginning, onboard the bus from Bokaro to Siwan (his return trip after study); Arush’s memories has been going back to school days.  Arush feel that his mother not loving him much because every time she degrades him and still after exam result, she says the percentage is ‘less than we hoped’. After exam he is going to Chinmaya Vidyalaya, Bokaro and the entire plot is occur in his plus two days.

Book is staring at the end point, means the entire story is mere a flashback.

After joining Chinmaya Vidyalaya,  Aarush meet Aachankya, the most beautiful girl in his class (may be in school as well). Even though Aarush is handsome and brilliant student, he is very shy and reluctant to meet and talk with girls. His style has attracted Aachankya and she is trying to woo him. Finally, Aarush fall in love with her and their love getting strong and hard-day at school and night over phone.

Then, most of the story is happening over mobile and telephone conversation.  This makes reader little bit suffocation sometime. Some faces like parents of both lovers, their kith and kin etc. are coming and going in-between but not have any major role in the plot.

Their love affair grows at school and hostel.  Aachankya’s  hide and seek play with parents to contact her lover over phone, going to café, chatting and expressing ‘I love you’, missing in college holidays, usual contentions in between etc. making strong relation between the two.

But one day, things will change; drastically change and it bring the reader to stick with the pages of the book until the end.

The story ends at the same point it start ‘ …… I am left with nothing !’.

You can read this book like a short story.  Writer is only depicting the love of a boy and girl in their college days and later the pain of broken love. The major negative I felt is writer is concentrating the love of Aarush and Aachankya but not other stuffs. Some chapters are simply mobile conversations and the feelings of both lovers.

If you are going for a travel, I suggest this book to read on your journey. Just readings for time pass or like watching a movie or love scene in a movie.

It may be interesting to youth, because I believe most of the incidents depicting in this book are part of writer’s life itself. The attraction of this book is the modest style of writing. Writer is expressing his feelings in a simple manner without any linguistic acrobatics. Unlike other love stories; there is no villain here, villain and hero are both lovers.

Now after conclusion of my reading, I can tell my spouse the epitome of this book with a slight change in its title itself - In Course of True Reading…. I am left with nothing!

As a debut book of a growing writer, Sanjeev Ranjan’s attempt not disappointing his readers.

On board – Dubai to Trivandrum

When I approaching Dubai Airport, Terminal -1, I given a formal thanks to my Pakistani driver who collected my passport from Office.   Also, bestow one more thanks to Khan Bhai for his so called ‘advise’ for my vacation.

The lady who issued me boarding pass gifted an striking smile and while issuing blue colour boarding pass, she given a good message “Sir, hand luggage is less than the allowed and if you wish you can buy 04 Kg extra from Dutyfree shop’

Eureka! My mind yelled inside. While I am leaving the immigration, I put my mind on Ctrl+F mode to find out the stuff to buy from Dubai Dutyfree - weather is it liquor (to please my kith and kin), milk powder or Tang (to please my spouse) or sweets and toys (to please my daughter). When I entered there, an extra shopping pleasure invaded to me and my mind was eager to buy all the items in front of me. But my bad luck, I am restricted for only 4kg ?! Finally, I decided and bought 4 kg items from Dutyfree.

First three inevitable phases in the airport are completed within one hours – Getting the boarding pass (relax from extra luggage penalties) and security check-up (removing most of your stuff except shirt, pants and underwear and put it in screening) and give your passport to Immigration personnel and get a green stamp on the passport.

When I was standing in queue before the access gate of flight, I noticed the unusual feelings of people with smile, pleasure and the eagerness of their mind to reach home. Some guys are calling home with the coating of sweetness of love.  More than half of the passengers are going to home after one or two years. Their mind is ticking to see family and enjoy the period with them (better to tell parole!). They want to release their suppressed feelings of home, love, affection and sex. They are staying in camp and congested rooms; with the pressure of work from one end and money matters and its tension from other end - family. Bleeding for Company at day and for bedbugs at night!  Now the cork of all the suppressed feeling is going to open - within a short span of four hours journey.  The mood which I can see in the faces of passengers standing in the queue is amazing and rejuvenating.

One guy cannot control his temper and giving continuous kiss to his wife and telling her “darling don’t worry, I will reach within few hours you know”.

As usual, some patience-less guys are generating little rush in front of the final checking personnel and they are trying to console their customers with charming smile and words.

I just took my fresh book ‘The Secret Wish List’ of Preeti Shenoy. While I am passing through the tender love of Diksha and Ankit, one modest announcement of flight crew made hue and cry in front of the gate before the flight.

One lady gave us a warm welcome with an attractive smile. My mind says me ‘she is looking like Dikhsa’!

Inside the flight, people are busy to search their seat (it seems, if they are not discover their seat early, somebody usurp and sit there) and adjusting their hand luggage inside the cabin.

Yes, we the so called ‘cattle class’ are ready to fly from Dubai to Thirivananthapuram !

Lady cabin crews are busy with assisting passengers by keeping their hand luggage inside the cabin and adjusting the spaces. I saw one pretty crew standing on the handle of seat to adjust the cabin luggage inside, but before completing the assignment, her foot slipped and within a fraction of second, she fall down on the passage in between the seat. She fall on a nonagenarian with a “hoooo..” sound. Before somebody trying to help her, she recovered from the distress and pleads “sorry… sorry” to that nonagenarian. After few minutes again she turned and asked to him gentle man “sir, did I hurt you??” He replied with a smile “no.. it’s ok”. I stared him. Difficult to read the mind of man!

The captain of flight started talking in a lazy mood with an introduction and giving thanks to passengers for selecting his flight.  His sound reflects like a student who is exhausted after completing his home work!

The flight is going to reach thirty thousand feet above! The clouds are looking like heaps of cotton decorating the blue sky. My ear getting blocking in between and I can hear the sound of engine in different tone.

Another lady cabin crew appeared in front of us with some demonstration stuff and started her action song. I gazed her face, she is trying to hide a smile and doing the mime with utmost dedication. Actually this demonstration generated some kind fear on my mind and I started to think about the mishap and missing of recent Malaysian flight MH 370.

I had done few minutes research on her costumes and cosmetics. Pink lipstick, red nail polish, gentle hair style and sky blue colour dress. Her smile is good, body language is better and facial expression is superb.

While we are in thirty thousand feet above, I opened my laptop. Cabin venders (not street venders) started their sale. Actually they are versatile. Welcoming, announcing, demonstrating, selling precious sandwich, coffee, water etc., helping and guiding.

Passengers are enjoying the costly sandwiches, noodles, mineral water. Some guys are staring on the menu card and cursing the prices mentioned in US Dollar.

“Ladies and Gentlemen, we are now above thirty two thousand feet……”. Nobody is bothered about the announcement of Captain.

The snoring sound of somebody from my back seat disturbed my laptop exercise.  I checked the source of sound. One guy is sleeping peacefully and hurting the peace of all others. Its looks like he is sleeping first time in his life.

After 45 minutes, I closed my laptop and resumed reading. As I am going through the world of Diksha and Ankit, I forgot my surroundings totally. Diksha’s teenage love and troubles in marriage with another man is started haunting me as well.

After few minutes, one soft doze peeped into my eye lids, then increased its weight and ultimately forced eyes to close!

********                                              *******                                               ******

The sudden announcement of captain astonished my eyelids from sleep. I gazed on the window and immediately recognized that I am reaching the God’s Own Country! The green blanket of coconut trees welcoming our flight.

Some simple mayhem started inside the flight. Announcement is still going on and cabin crews are insisting passengers do not stampede before landing the flight. But the passengers are not in a mood to listen either captain or cabin crews. They are busy to pull out their cabin luggage and make the passage as a busy market. It seems flight is falling down to sea and all are trying to escape through emergency exit !

“Shit…. You can’t see…. Are you mad or going to die??”

Somebody is shouting. And others are laughing. The fact is while one guy pulling out his bag from cabin, nearby suitcase slipped and fall down to somebody’s head. The shouting is generating from that ill fated bald head!

I am still sitting in seat. Let the busy guys go first and wait at baggage collection area!

I am going to touch my home land, slowly and slowly. Goosebumps are generating in my body.

The cabin crews are standing in front of the exit gate given a charming smile with thanks for using their flight. Their ‘goodbye’ gave a hail to the sweetness and freshness of my home.

A cozy breeze giggled on my face and it said to me “Welcome back to Motherland”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Note: This is the story I wrote on-board during my trip to Dubai to Trivandrum on 1st May 2014 (except last few paragraphs).

പകരത്തിനു പകരം

രാവിലെ ഉണർന്നു  എണീക്കുന്നതിനു മുമ്പ് ഞാൻ കിടക്കുന്നത് നാട്ടിൽ ആണെന്ന് അങ്ങ് തോന്നിപ്പോയി (പ്രവാസിയുടെ ഒരു വിഡ്ഢിത്തം). മൂക്കിൽ എവിടെ നിന്നോ നാടൻ മാങ്ങയുടെ ചുനയുടെ  ഗന്ധം. കാതിൽ കൂട്ടമായി മുറ്റത്തു വന്നിരുന്നു നാദസ്വരം വായിക്കുന്ന കരിയിലകിളികളുടെ ഗാനധാര. കണ്ണിൽ പച്ചപ്പിന്റെ പുതപ്പെടുത്തു ആരോ ഇട്ടപോലെ ഒരു കുളിർമ.

ഇന്ന് എൻറെ  ജന്മദിനം ആകുന്നു!

നഗരത്തിലെ കലപില ശബ്ദങ്ങൾക്കിടയിൽ തുറക്കാത്ത ഒരു കടതിണ്ണയുടെ മൂലക്ക് വാലും ചുരുട്ടികിടന്ന് ഉറങ്ങുന്ന ചാവാലി പട്ടിയെപ്പോലെ ആണ് എനിക്ക് എൻറെ  ജന്മദിനങ്ങൾ തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. തിരക്കിനിടയിൽ ആരോ ശല്യപെടുത്തിയ പോലെ അതൊന്നു ഉണരും, കണ്ണ് തുറക്കും, പിന്നെയും പഴയപോലെ വാല് പൂർവാധികം ഉള്ളിലേക്ക് കേറ്റിവച്ച് അങ്ങുറങ്ങും - പിന്നല്ലാതെ!

നാട്ടുമാങ്ങാ ചുനയുടെ മണം  മൂക്കിൽ നിന്നും വിട്ടകന്നപ്പോൾ ചുമ്മാതെ ഇത്തിരി നേരം പുതപ്പിനുള്ളിൽ കിടക്കാൻ തോന്നി. നാട്ടിൽ നിന്ന് വന്നിട്ട് ഒരാഴ്ചയായി. ഇപ്പോളും, പലപ്പോഴും ഭാര്യ പുതപ്പിനുള്ളിൽ ഉണ്ടെന്നു തന്നെ ആണ് വിശ്വാസം (പ്രവാസിയുടെ ഓരോ ചിന്ത).  ആ കിടപ്പിലാണ്  ഇന്ന് ജന്മദിനം ആണല്ലോ  എന്ന് ഉൾവിളി  ഉണ്ടായത് .

സമയം രാവിലെ നാലര ആയതേ ഉള്ളൂ. രണ്ടു മണിക്കൂറോളം ഇനി ജോലിക്ക് പോകാൻ ബാക്കിയുണ്ട്. പുതപ്പിനുള്ളിൽ കൊക്കൂണ്‍ അവസ്ഥയിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരാൻ ഉള്ള മടി. ഹുസൈൻ സൈദിയുടെ പുതിയ ബുക്ക്‌  'ബൈക്കുള ടു ബാങ്കൊക്' തലയിണക്ക് അടുത്തു തന്നെ യുണ്ട്. രാവിലെ തന്നെ അധോലോകത്തൂടെ സഞ്ചരിക്കണോ? മനസ്സിനൊരു സന്ദേഹം..

ജോലിക്ക് പോകുന്നതിന്  മുമ്പ് എന്നും ഭാര്യയെ ഫോണിൽ വിളിക്കുന്നതാണ്. എന്നാൽ ഇന്ന് അവൾ ഇങ്ങോട്ട് വിളിച്ചാൽ കൊള്ളം  എന്ന് തോന്നി. ഒന്നുമല്ലെങ്കിലും ഭർത്താവിന്റെ  ജന്മദിനം അല്ലെ?

കുറെ നേരം അങ്ങനെ കിടന്നു. ഒരു വിളിയും വരുന്നില്ല. 'പിന്നെ... നാട്ടിൽ കിടക്കുന്നവർക്ക് പണി ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ.. ഇയ്യാളുടെ ജന്മദിനം.. ഫൂ..' എനിക്കു തന്നെ മനസ്സിൽ  ഒരു ചിന്ത തോന്നി.

അവസാനം അവളെ ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്കാം എന്ന ആശയം തോന്നി. ഫോണെടുത്ത് ഞെക്കി. ഒന്നടിച്ചു.. രണ്ടടിച്ചു... എടുക്കുന്നില്ല. ഒന്നുകൂടി ശ്രമിച്ചു. ഒന്നാമത്തെ അടിക്കുതന്നെ എടുത്തു (ആരുടെയോ ഭാഗ്യം).

"ഹ.....ലോ....."

ഉറക്കച്ചുവയോടെ ഉള്ള ആ ഹലോ പറച്ചിൽ കേട്ടപ്പോൾ സുബ്ബലക്ഷ്മിയുടെ സുപ്രഭാതം കേൾക്കാൻ  ഇട്ട കാസറ്റ് മാറി  ജൂഡാസ്  പ്രീസ്റ്റിന്റെ 'ബ്രേക്കിംഗ് ദ ലോ' കേട്ട പോലെയായി.

"ടീ ...ത് ഞാനാ "
"ഉം .."

എന്തോന്ന് 'ഉം'? ദൈവമേ ഇത് എൻറെ  ഭാര്യതന്നെ അന്നോ? കൊച്ചുവെളുപ്പാൻ കാലത്ത് വല്ല റോങ്ങ്‌ നമ്പരും? ഞാൻ ഫോണിൻറെ തലമുതൽ ചന്തിവരെ ഒന്ന് നോക്കി. കുഴപ്പം ഇല്ല. അവൾ തന്നെ.

"ടീ.. ഇന്നൊരു പ്രത്യേകത ഉണ്ട്... അറിയാമോ?

"നരേന്ദ്ര മോഡിയുടെ സത്യപ്രതിജ്ഞ ആന്നോ?"

ഈശ്വര ൻ മാരെ ......കാര്യം സ്റ്റേറ്റ് വിട്ട് കേന്ദ്രത്തിലേക്ക് പോയോ? സത്യത്തിൽ ഇവൾ  അറിയില്ല എന്ന് നടിക്കു വാന്നോ? എനിക്കാണേൽ   ഇലക്ഷന് പൊട്ടുന്ന തിനു മുമ്പുള്ള 'പരനാറി' പ്രയോഗമോ, പൊട്ടിയശേഷം ഉള്ള 'ചെറ്റ' പ്രയോഗമോ ഒന്നെടുത്തു അലക്കാൻ  തോന്നിയ നിമിഷം.

"എടീ പുല്ലേ.. ഇന്ന് എന്റെ ബർത്ത് ഡേ ആണ്... അറിയാമോ നിനക്ക്?"

ഞാൻ എൻറെ  അമർഷം  പുറത്ത് പ്രകടിപിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

"അയ്യോ... അന്നോ?  സത്യമായിട്ടും ഞാൻ മറന്നു പോയി.... മെനി  മെനി ഹാപ്പി റിട്ടേണ്‍സ്  ഓഫ് ദ  ഡേ" അവൾ ഞെട്ടലിൽ നിന്നും ഉയിർത്തെഴുന്നേറ്റു.

"സോറി... ഞാൻ മറന്നു പോയി..." വീണ്ടും ക്ഷമാപണം.

ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ദേഷ്യമോ... വിഷമമോ ഒക്കെ എന്നിൽ മാറിമറഞ്ഞു.  ഇലക്ഷന് ജയിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞവന് കെട്ടിവച്ച കാശ് പോയപോലെ ആയിപ്പോയി.

"പ്ലീസ്... സോറി..."

ആ വശീകരണ തന്ത്രം, നായ്ക്കരുണപ്പൊടി ദേഹത്ത് വിതറിയ ഒരു സുഖം !!

"എന്നോട് മിണ്ടണ്ടാ... എന്നിട്ടും നീ എൻറെ  ബർത്ത്ഡേ ഓർത്തില്ലല്ലോടീ .."

"അതിനല്ലേ സോറി പറഞ്ഞത്....അയ്യടാ.. ബർത്ത് ഡേ ഓർത്തിരിക്കുന്ന  ഒരാള്... എൻറെ  കഴിഞ്ഞ ബർത്ത് ഡേ കഴിഞ്ഞു, നാലു ദിവസം കഴിഞ്ഞല്ലേ ഇയ്യാൾ ഓർത്തത് .. അതും ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ ചോദിച്ചപ്പോൾ..??"

ഒന്നാം റാങ്കുകാരനെ പരീക്ഷക്ക്‌ കോപ്പിയടിച്ച് പിടിച്ചു ഡീബാർ  ചെയ്തപോലെ ആയിപ്പോയി എൻറെ  അവസ്ഥ. അല്ലേലും ഈ പെണ്ണുങ്ങൾക്ക്‌ വേണ്ടാത്ത സമയത്ത് ആവശ്യമില്ലാത്തത് ഓർമ്മയിൽ വരും. ആവശ്യമുള്ള സമയത്ത് അരണയുടെ ബുദ്ദിയും .. സംഭവം സത്യമാണ്. അവളുടെ കഴിഞ്ഞ ജന്മദിനം ഞാൻ വിഷ് ചെയ്തില്ല (സത്യം ഇനിയെങ്കിലും പറയാമല്ലോ.. മറന്നു പോയതാ). അതിൻറെ  ചൊരുക്ക് ഒരാഴ്ച യോളം അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു. എന്തൊക്കെയോ ചുരിദാർ വാങ്ങിത്തരാം,  സ്വർണ്ണം വാങ്ങിത്തരാം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് സമാധാനമാക്കി എടുത്തപാട് എനിക്കും ദൈവം തമ്പുരാനും മാത്രമേ അറിയൂ.

"അതു പോട്ടെ...കഴിഞ്ഞ വിവാഹ ദിവസം എനിക്ക് തരണ്ട ഗ്രീറ്റിങ്ങ് കാർഡ്  മൂന്നു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് അല്ലേ  തന്നത്?"

അതും ശരി ആണ്.  കല്യാണ ദിവസം ആഘോഷിക്കാൻ കൂടി ആണ് അവധിക്ക് നാട്ടിൽ  പോയത്. പക്ഷേ അന്ന് മഴയും, പുറത്ത് പോയി ഭക്ഷണം കഴിപ്പും ഒക്കെയായി ദുബായിൽ നിന്ന് അന്നേദിവസം കൊടുക്കാൻ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് പോയ ഗ്രീറ്റിങ്ങ് കാർഡ്  കൊടുക്കാൻ മറന്നു. പോരുന്നതിനു രണ്ടു ദിവസം മുമ്പാണ് അതും ബോണസ്സായി ഒരു ചുംബനവും കൊടുത്തത് (പെണ്ണുങ്ങളുടെ ഒരു കാര്യം, ചിലപ്പോൾ  ഒരു ചുംബനത്തിൽ എല്ലാം അങ്ങ് മറന്നു പോകും )

ഇപ്പോൾ വാദി  പ്രതിയായല്ലോ. കസ്തൂരി രംഗനും, മുല്ലപ്പെരിയാർ വിധിയും, സലിം രാജും, സരിതയും എല്ലാംകൂടി തലക്ക് വന്നുവീണ കുഞ്ഞൂഞ്ഞു സാറിനെപ്പോലെ ഞാൻ നിന്നുപോയി.

"എടീ.. അപ്പോൾ നീ പ്രതികാരം ചെയ്യുവാരുന്നു.. അല്ലെ?... പകരത്തിനു പകരം?"

"ഓ.. ഞാനെന്തോ പ്രതികാരം ചെയ്യനാ... സത്യം പറഞ്ഞാൽ  ഞാൻ കഴിഞ്ഞ ദിവസവും ഓർത്തതാ .. എന്നാൽ ഇന്ന് രാവിലെ അങ്ങ് മറന്നു പോയി... സോറി"

"ഉം..."  ഞാൻ ഇതൊന്നും അറിയാത്തപോലെ ഒരു മൂളങ്ങു മൂളി. ഇതിപ്പോ ആരാ പ്രതി, ആരാ വാദി എന്ന് വക്കീലമ്മർക്കു  പോലും  കോടതിക്കുള്ളിൽ തെറ്റിയ പോലെയായിപ്പോയി.

"എന്നോട് കെറുവ് അന്നോ???"  അവൾ കൊഞ്ചുന്നു.

"അല്ല...."

"സത്യമായിട്ടും???"

"ഉം..."

"അല്ല എനിക്കറിയാം.... എന്നോട് കെറുവാ ...... പറ..."

എൻറെ  അത്തിപ്പാ റ  അമ്മച്ചീ... ഇനി ഇവളെ എന്ത് പറഞ്ഞാണ് കെറുവ് ഇല്ല എന്ന് മനസ്സി ലാക്കുന്നത്?

"പോടീ.. പുല്ലേ... എനിക്ക് നിന്നോട് കെറുവാ ... ഒത്തിരി.. ഒത്തിരി.. ഒത്തിരി..." ഇതും പറഞ്ഞു ഞാൻ ഉറക്കെ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു. എന്തോ എനിക്ക് ചിരി അടക്കാൻ ആകുന്നില്ല.

അവളും ചിരിച്ചു. അതിൽ എന്തൊക്കെയോ വികാരങ്ങൾ  ഒലിച്ചുപോയി. പകരം വേറെ എന്തൊക്കെയോ വികാരങ്ങള വന്നു കയറി.

"ഒകെ.. ബൈ .... വക്കട്ടെ... വൈകിട്ടു  വിളിക്കാം...."

ഞാൻ ഫോണ്‍  താഴെ വച്ചു.

അങ്ങനെ ഒരു വയസ്സ് കൂടി എൻറെ  ദേഹത്ത് കേറിയങ്ങ് ആവാഹിച്ചു.

പ്രവാസിയുടെ അവധിക്കാലം

എന്താണു  നീയിങ്ങനോമനെ എന്നിലെ

വിചാര വികാര കേന്ദ്രമായ് മാറുന്നു?

കണ്ണടച്ചാലും തുറന്നാലും നിന്നുടെ 

കണ്ണിണകൾ തന്നുടെ വശ്യമാം ചാരുത.

ഓടി നിൻ ചാരത്തൊന്നെത്തുവാൻ വെമ്പുന്നു 

മനവും  തനുവും ഓരോരോ നിമിഷവും 

മരുഭൂമി തന്നിലെ മരുപ്പച്ചയാണ്‌ നീ 

മാറ്റുരക്കാൻ ആവാത്ത മൂല്യമല്ലേ 

കാറ്റെന്നെ തഴുകുമ്പോൾ നീയാണ് എന്നോർക്കും 

വെയിലെന്നെ പുണരുമ്പോൾ നിൻ ചൂടതെന്നോർക്കും 

ശീതീകരിച്ചെൻ ചുമരുകൾക്കുള്ളിലെ 

കുളിരും അതിൻ തളിരും നീ... നീമാത്രമെന്നോർക്കും 

നിൻ ഗന്ധം എൻ തലയിണക്കുണ്ടെന്ന് 

വെറുതെ ഞാൻ ചിന്തിച്ചു കെട്ടിപ്പുണരുന്നു 

ചിരിക്കുന്നു, കളിക്കുന്നു പിന്നെ ഒന്നോർത്തു ഞാൻ 

കേഴുന്നു, തളരുന്നു, ശപിക്കുന്നു എന്നിലെ എന്നെയും 

എൻ മാറാ വ്യാധിയാം പ്രവാസ പ്രതിയേയും 

നിൻ കിളികൊഞ്ചലിൻ  ചുഴിയിൽ ഞാൻ വീണുപോയ്‌ 

നിന്നധരത്തിൻ മധുഞാൻ നുകർന്നുപോയ്
സ്വപ്നമാം മഞ്ചലിൽ യാത്രയാകുമ്പോൾ രാവതിൽ

തള്ളിയാൽ നീങ്ങാത്ത അവധിതൻ ദിനമെത്തി
സ്വപ്നങ്ങൾ സത്യമായ് തീരുന്ന ദിനമെത്തി
ആകാശ വിതാനത്തിൽ നിന്നെയങ്ങൊർത്തൊർത്തു 

മണിക്കൂറുകൾ പിന്നിട്ടു, വിമാനത്താവളം പിന്നിട്ടു ...

ആരും കാണാതെ ഒരു മൃദുചുംബനം 

ആരും കേൾക്കാതെ ചെറു ചിരിതൻഭാഷണം 

ആരും അറിയാതെ ഒരു നൂറു പരാതി തൻ 

ഭണ്ടാരക്കെട്ടെന്റെ മേലക്കുനീ  അഴിച്ചിട്ടു 

അതിന്നുമേൽ കിടന്നറിയാതെ  ഞാൻ ചിരിച്ചുപോയ്‌ 

കള്ളിപെണ്ണെ നീയൊരു കുറുമ്പിൻറെ  കനിയല്ലേ 

മറന്നു ഞാൻ എല്ലാ പ്രവാസ ദുസ്മരണകളും  

ഓർമ്മതൻ കയ്പു നീരാകുന്ന വെള്ളിയാഴ്ച്ചകളും 

ഏകാന്തമാം ചിന്തയും അനന്തമാം ആധിയും 

ഇനിയും ഒരവധി വരെയുള്ള പ്രശ്നോത്തരികളും 

അവളുടെ കരവലയത്തിൽ, ആ വളകൾതൻ താളത്തിൽ 

ആ സിന്ദൂര പോട്ടെന്നുടെ മുഖത്തേക്ക് പടരുമ്പോൾ 

എന്തു  പ്രവാസം? എന്തു  പ്രയാസം?

എല്ലാമേ  മറഞ്ഞുപോം .. മറന്നുപോം  അറിയാതെ !

ഇനി ഞാൻ ഇത്തിരി ചിരിക്കട്ടെ അറിയാതെ 

ഇനി ഞാൻ ഇത്തിരി നുകരട്ടെ ജീവിതം 

എങ്ങെങ്ങൊ  മറന്നുപോയ  എന്നുടെ  പകലുകൾ രാവുകൾ..

അതിമധുരമാം ഇണയുടെ സ്നേഹത്തിൻ പൂമാലകൾ
എടുത്തു ഞാൻ ചാർത്തട്ടെ ഇനി ഞാൻ
പ്രവാസത്തിലേക്ക് തിരികെ പോകുംവരെ....

Printing Photographs

Everybody know working in a contracting field, especially in subcontracting field is very tough job due the pace of Projects and these days Companies are getting Projects on fast track basis.

Tension, pressure…. again tension, pressure. Buildings are escalating along with the human pressure.

But in the middle of all the pressure filled arenas, sometimes we will get tips to smile and occasionally laugh as well.  Yes! It happened couple of days back at my office.

(Let me complete my laugh first…. Then I will start……!!)

It was a Thursday. I am little bit busy, because I have lot of schedules to complete before week end.

It is a story of a camera. If you are working in a construction field, no need to ask you the importance of camera, date stamped photos for depicting different stages of progress, inspection, observations, NCRs. We have three digital cameras at Office which is regularly taking by our Foreman, Supervisors and Engineers for taking daily progress photos and notify the damages, irregular installations etc.

On that busy morning, one of our Foremen appeared in front of me and politely asked the camera for taking some snaps from Site. He entered his name in the camera log, signed and disappeared from office. OK good, I engaged and continued in my works.

After thirty minutes, the same Foreman came back like a protagonist in the fairy tale. His face was pale and looks little bit disappointed. What happened to this Professional Photographer? I thought and my eyes splashed to his pale face quickly.

“Bhai, this camera is not working..!!”

“ Not working?? Jesus…. You damaged this costly camera??”

“No Sir, I am not damaged (see the transformation of Bhai to Sir – yes,  fear will invite some respect indeed !)…. It’s not working because there is not battery inside the camera !!??”

No battery??  Camera without battery? I stared him one minute and slowly I noticed that Officeboy keeping that ill fated battery for charging.

“My friend, why you taken this camera without battery?” Instead of admitting my mistake, I just asked him a question with a overflowing smile on my face. Poor guy, he need to go back again to take the photo !

“Mere ko kya malum??.... I thought battery was there”

“ Ok, take the stuff and bring it fast, because others will come and ask the camera now”

“Hmm… I will come back within thirty minutes” The fairy tale protagonist disappeared from my vista.

Again I fall down in my work. Checking  my MS Outlook for incoming emails and forwarding to the concerned.

“Sir….”

A sound like the cry of an animal given some shock to my ear drums. Again same Foreman?

“You finished photos session?... Ok give me the camera back”

“No…. how I can take photo.. this camera again not working?”

“Again? Now what happened? Did you checked it properly?

“Yah.. I checked, the display shows No memory card…!!”

“No memory card?  Who taken that memory card?... you know the cost of 8 GB Memory Card?

“Mereko kya malum? Memory card was not there?!”

Really? Where it gone? I called Officeboy to check the source of memory card. He told the memory card is with other Engineer who it taking printouts of the photos.

“Dheko.. Dheko… that is why memory card is not in camera! “ He yelled. Yes, you are correct. I told myself and asked Officeboy to fetch memory card and give to him.

Great! Our hero went to Site again (It is fifth floor in the building – so you can imagine how much he cursed me or himself !)

You, my may now thinking this is the end of my week story. No, it is just beginning or half way only.

After thirty minutes the hero came back from Site. Now his face is glittering like a fullmoon in the night. He handed over the camera to me and requested me the colour prints of his professional photography. All right, it is quite natural, because the colour printer is only connected to my PC.

I had connected digital camera to my computer and all the photos in the folder appeared in my monitor. I asked him which print he wants. He stared to the monitor again and again. I can guess he got some problem with the small size photos. I enlarged the photos, but still he got some confusion to recognize the photos.

“My friend, you only taken last photos,  out of these snaps, which you want to take print?”

“No, these are not my photos…”

“Then, where is your photo?  Now don’t tell me “Mereko kya malum OK..?”  He given a strange look on me to defend my question.

“See.. this one”

“This one…?  My friend, it is not photo, this is some videos, you need the print out of your photo or video”

Now he is really confused. Where are the photos I had taken now? Missing somewhere? But where?

I just clicked on the last few video files. My media played pop-up in the monitor. Just one second video and same four videos are there.

“Yes, this.. this is my photos!!” He yelled again like a victorious warrior in the battle field.

“But my Dhosth.. these are video files, how I make print-out?  impossible”

“Sir, it is very urgent, you already know how many times I shuttled from Site to Office. How can I go again and do the same work? If it is not clear, no problem, just give me the print. Otherwise, I don’t want in colour, at least give me black and white print-outs”

Print-out of this one second video? What an idea Sirji?  I laughed myself, but our hero is really serious. He is requesting, again and finally started begging for print-out of that so called Video !  He wants to get the print-out at any cost either colour or black and white. Why it happened? I thought myself. May be in a hurry mood, he mistakenly changed the mode of camera from photo to video.

“My dear… it is impossible to take print out of this videos. You go, take photos and come back, then  only I can give print out.. OK?”

“ This is very, very urgent, Engineer wants to show this to Consultant, I don’t have time to spare again, at any cost you have to give me the print-out”

I am in a dilemma now. How I can convey the message to this person? He is thinking I just want to avoid him and giving some silly excuses. He is not in a mood to leave my cabin. Finally I asked him one question.

“Bhai Saab…. If you are going to watch a movie and after movie, can you ask theater owner the print out of the stuff you watched?”

“No” He answered.

“Same way, how can you ask the print-out of a video ?”

My verbal illustration changed his face. He smiled and later laughed.

“Hmm… the print out of video is not possible.. correct….”

He left the cabin for another round to Site. I hope now he can at least take the real photo !

Lesson-01 : Check any device properly before use, otherwise it will waste your time.

Lesson-02 : Check any devise properly before you give someone, it will save your time.

Customer is King !

Real stories are generating from real facts!

After graduation hangover, I nabbed a job at Cochin and my colleague Jithendra Kumar gifted me a Parker pen on some auspicious occasion in 1998. A pen with steel body and black tip on the top of the cover. I know it is a costlier pen than other pens which I am using and that ‘costlier’ fact given me an impetus to use properly and keep it in my shelf safely.

After 16 years, in the threshold of 2014 also on and off I am inserting the same pen in my pocket - safely and properly! I don’t know how many stories I scribbled with that pen. I don’t know how many poems I jot down and also  obscure how many refills I used in that steel case. I have been used hundreds of pens after 1998, but still I have some special affection or feeling on the same old stuff.

Due to my personal attachment to that pen, recently I have purchased one more Parker pen. From the very first week, I noticed some jerking on my  writing. There is some problem with refill of my favourite brand and after thinking few days I planned to send an email to Customer Care of Parker !

But I just peeped to my other email which I had sent to an online trading company few weeks back. After several emails and prolonged waiting, they responded very well; says "this mobile handset is not under warranty and you are already  agreed the same while tick on terms and condition of purchase" !!

But, finally I Googled the contact details and wrote to Parker. My email was simple, just want to give a feedback as a long user of their brand and advise to take necessary steps during the quality check because lot of people loves the brand.

Very next day I received a response from Customer Care and they apologized for the inconvenience caused.  They asked me the details of my complaint and picture of faulty refill. I replied same time and informed wrote clearly “my intention is not replace the refill or pen but as a well-wisher of my favourite brand just informed you the same”. I closed my laptop and closed the chapter as well.

*****                                ******

In the midst of busy working schedule of weekend, our Head Office driver brought an envelope carrying my address on it. I don’t have any clue because now a days I am getting draining factors of my salary from postal department - most hated credit card bills and astrology of dead child (bank statement of previous months salaries!).

I gazed to the bulge of envelop and surprised to perceive the ‘from’ address – Parker, France!. Somebody sent me this packet from France? Very interesting! I have opened the flap. There is one more packet and one A4 shipment details are inside. With the same mood, I removed the cover of small packet as well; it is a plastic container with four numbers of brand new Parker refills !   

I complained only for one refill, but how I got this four ??

For a while, I was overjoyed with the way of an after sales department of Parker responded to their Customer. No warranty card, no Invoice but mere an email!

I heard many times that ‘Customer is a King’ but today in this juncture, I really felt that I am a King ! I raved myself.

“Well done Parker…..”

So it is decided; my next story will be written with my favorite pen !! 

If my pen can move himself, I am sure; he will dance and do some acrobatics in front of me as well !

Doldrums

It was the same day of M.K Gandhi, father of our nation born. In India, schools and offices are closed and nation is celebrating the birthday of Bapu the god of Non-violence and Sathyagraha.

An enormous sound of Emirates flight which is passing over my flat at Hor Al Anz had been awakening me from the sleep at early morning. The murmuring of my mind never thought that the same eardrum is soon going to hear a heart breaking sound of an SMS from my mobile !

On the way from my flat to Abu Baker Al Siddique Metro Station, I was thinking about the Gandhi Jayanthi day celebration in my school days. A great nostalgic vibration passed through my veins and paved the way to think  about next vacation. The days of  ‘Sevanavaram’ we pupil clean the premesis of school under the guidance of teachers and, sing songs ‘Vande Matharam’,  ‘Vaishnava Janatho..’ etc and later, we will get the sweetness of flattened rice from school and comeback to home like warriors.

Swiftly, a vibration with a single bell urged my right hand to swim inside of my pants pocket to find the mobile. It was a one line SMS from Rahul….. ‘our Vijay sir is not with us’ !!

From that echo, it had taken few minutes to get my mind back  in track and due to imbalance of mind, I desired to sit somewhere. Walked towards the Metro station and taken a seat inside the waiting area. Dubai Metro’s air conditioned atmosphere was unable to formulate cool to my heat after that SMS.

‘I can’t believe’

Again and again my eyes flickered and stared on the same SMS. This is first time in my life an SMS making my mind painful and more painful.

Why a bereave making my veins extra throbbing? I asked myself many times. Still today, I cannot find a meaningful solution for this question and still getting some feeling-full friction so far.

He is person with full of enthusiasm and vibrant leadership. He paved a way of dedication for us. He talked like a brother, sometimes like friend and enjoyed happiness by sharing his feelings with his friends. Many times we have hot arguments in the arena of work, but later he will talk like a melting ice or butter. The lesson and spirit he set for his team is still inevitable and unable to fill that gap.

Before leaving to India for treatment, he talked more about his future plan. He explained me how to settle an expatriate and methods he is going to implement after this vacation. But, it was like a painting in water. Still it is a dream and still it is a plan. Now, he is no more in the world to speak to us to plan his settlement. His presence is not here to crack the jokes again and makes our faces smile.

Year passed. But that face is blinking, smiling, joking, jerking and sometimes appearing in in the darkness before sleep embracing the eye lids.

Waves never stop, breeze never end, one seasons gives way to another season. Yes, memories will fade but some memories never fade and never end.

The stars are blinking in the night; it is true and sure some stars may be good souls. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Remembering my colleague Vijay Kumar who passed away in 02/10/2012