The Ache of Tender Mind

I was just watching a movie. My four year daughter came and started disturbing with her natural manner.  She wants me to play with her…. like a child.  Brought the colouring pencils and asked me to help her for colouring ! I had given my advice to her to apply proper colour in the pictures which she got from the school. As I am not getting more attentiveness on movie; I put the TV off and mingle with her painting. Her tongue is kept on making noises towards the pictures and me.

After completing the colouring to pictures; she insisted me to draw picture for colouring. It made me some dilemma. I don’t know what to draw. It is quite long time I lost interest in drawing. Stopped drawing and painting twenty years back! Some painful electrons passing through the veins! The punishment of my teacher for making sketch of  Mickey Mouse in class. Then he called and complained to my father “This student is not interested in study… he is wasting time by drawing pictures in class!?”

The same line father recited in home at night in front of all. That day, I was a culprit before my family members-wasting study time for drawing! But the problem is; my Hand can’t understand it… its again started drawing here and there and my duty is hide the outputs of my Hand in my notebooks and shelf properly to avoid any more complaints!

“Papa… what you are thinking?  Give me one picture please…..” 

Her whimper makes awaken me from the past. She started to sit in my lap and play with my face. She embraced me and kissed again and again. This is her normal technique to get some favoritism!

Then I have taken pen and paper… “what picture you want?”

“Hmmm… I need a tree with flower… because I love flower you know??”

Black pen on track of its work. She is watching eagerly and within minutes I completed that. She taken it and given a glittering smile towards me. I am watching her next movement..... she is thinking.. and silently talking himself, taking colour pencils…. The assignment is going on…

My mind again lingering to the past.  The boy is counting the coins in the darkness… every night. Coin he is keeping in a box and counting at nights before embracing to sleep. His eyes shine because the collection is reaching the target! It is a project of one year to collect twenty Rupees for buying a water colour box with brush! Now it’s around nineteen Rupees and may be will take around one month to complete the target.

He is thinking about next plan. Need to go city to buy colour box. Considering the student concession; Twenty Five Paise need for bus fare. And also find a proper day to go city secretly!!

Finally it was his day! The collection is now twenty Rupees!! Enough to buy colour box and brush…

There was a strike in school. Somebody told him about strike morning itself. He tightened his one year collection in a cloth. In class room, pupils are waiting the continuous bell from Office. Finally the peon came and starts bang on the bronze plate (bell)….. we all starts jumping to outside.

He reached in shop at city… in the middle of immense rush; it was a difficult task for a small boy to select the colour box he prefer. The salesman showed him two three models and finally he got the material which he is targeting for years!

He returned home with a victorious face! But again the main hurdle is to keep the colour box secretly in his room and paint something in the loneliness. He starts painting, mixing colours. Different colours spread in the papers. After completing his first painting (the orange sun in dawn) he smiled like a King! The materialization of a long and long ambition…..

“Papa…..Papaa….”

My daughter is calling…. and showing the coloured picture

“Papa… see… I finished the colouring… how is it?”

Before I am talking anything, she ran to kitchen with that drawing. I can hear her voice.

“Amma… Amma…. See my picture…Papa drawn and I painted… see…is it good?”

“Painting???!!!  ….very bad….you don’t know how to paint… this looks bad” This was the reply I heard from kitchen.

There was a silence.  I am little bit confused. Where is my kid? What happened to her busy tongue? I peeped in to the kitchen and asked wife “Where is she???”

“No idea… may be in bedroom” Wife is busy with making breakfast.

I went to our bedroom. My daughter is fall down on bed and weeping! She was stunned by the reply of her mother. Expression of a futile expectation! “What happened?..’ I asked her. By seeing my face; she starts to cry loudly… and loudly.

“Amma… Amma….” She was unable to reply… her words jammed in between her throat and sob.

“Amma.. Amma.. says I don’t know painting…hmmmm”

The Picture Behind This Story

I embraced her. With some warm kiss, I told her

“You are a good painter… very nice….beautiful….great”

There was a break for her weep. She looks me surprisingly.

“Yes…. you done a good job… it’s amazing.. I love you.. I love you too much”

My pat on her shoulder given a new life to her face. The water filled eyes starts glittering. She still has some doubts about my comment? I kissed her face again and felt the taste of salt water flowing though the cheek. She gave some action towards kitchen… means “Amma told…”

“Your Amma don’t know anything…..  don’t know about painting, that is why she is telling like this.. she know only cooking .. ok ??”

“Really…. My painting is good??....” Her eyes blinking again and again. I had seen a smile which is hidden in her face.

“Of course….you are great!!”

My mind is flying to the past.. in the same class room.. in front of teacher who caught the student in red-hand for drawing Mickey Mouse ... punishing a pinch on his ear. The pain of tweak in mind and body!

“I am sorry my young lady…..your painting is great. I am mistaken… your are great… very nice”

My wife came to scene and embrace her with this words.

The kid wondered. She starts jumping with that painting!  Starts flirtations to her mother and told me

“See….See Papa… Amma says its good.. good painting…. I love you Amma… I Love you!!!”

She is now happy.. but, but there is still some pain in my mind. The pain of neglected feelings…. pain of denial.

******************                                   ***********************

റാസല്‍ഖൈമയിലേക്ക് ഒരു തിരിച്ചു പോക്ക് !

കണ്ണിമ പൂട്ടി  സാബു പേനാ കറക്കികുത്തി. മുന്നിലെ ലിസ്റ്റിലേക്ക്. നൂറില്‍നിന്നും തിരഞ്ഞെടുത്ത പത്തുപേരിലേക്ക് .  പേനാ ചെന്ന് കുത്തിയത് എട്ടാമത്തെ തലയ്ക്കു എന്‍റെ തലയ്ക്കു തന്നെ !!??

അതൊരു തുടക്കം ആയിരുന്നു. മലര്‍ക്കെ തുറന്നിട്ട ജാലക വാതിലുകള്‍ ആത്മനൊമ്പരത്തിന്റെ കുംകുമപൊട്ടു തൊടുവവിച്ചു പ്രവാസത്തിന്റെ അഗാധത്തിലേക്ക്  തള്ളിയിട്ട തുടകം. നിറവും ചിന്തയും മനസ്സിനെ മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന നിര്‍വൃതിയുടെ  നിമിഷത്തില്‍നിന്നും നീറുന്ന മരുഭൂ പ്രയാണത്തിന്റെ തുടക്കം !

ബോംബയില്‍ മസ്ജിദില്‍ തമ്പാക്കിന്റെയും ഗുട്ഗയുടെയും തുപ്പലുകള്‍ മൂലം ചുവന്ന കോണി പ്പടികളിലൂടെ ട്രാവല്‍സിന്റെ ഓഫീസില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ ജോസഫ് സാര്‍ പണഞ്ഞു
"ഇനി കൊച്ചിയില്‍ അടുത്ത പത്തിന് കാണാം .... രണ്ടാമത്തെ ഇന്റര്‍വ്യു "

ജീവിതത്തിലെ ആദ്യ ഗള്‍ഫു ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള ഇന്റര്‍വ്യുവിന്‍റെ ചവര്‍പ്പിന്‍റെ  തുടര്‍ച്ച കൊച്ചിയിലെ കടല്‍ തിരമാലകളാല്‍ തഴുകുന്ന കാറ്റിന്റെ മടിത്തട്ടിലേക്ക് ... ബോംബയില്‍ ഇന്റര്‍വ്യൂവിനു നൂരില്‍പരം ആളുകളിനിന്നു പത്തുപേരെ തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ ജോസഫ്സാര്‍ സാബുവിനോടു പറഞ്ഞു. സാബു പത്തുപേരുടെ ലിസ്റ്റുണ്ടാക്കിയപ്പോള്‍ അതില്‍ നിന്നും ഒരാളെ ചികഞ്ഞെടുക്കാന്‍ ജോസഫ്സാര്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചു.കാരണം കൊച്ചിയിലെ ഇന്റെര്‍വൂവിനു ഒരാള്‍ മാത്രം മതി ബോംബയില്‍ നിന്നും എന്ന് തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. പത്തിലെ ഒരാളെ കണ്ടെത്താന്‍ സാബു വിഷമിച്ചപ്പോള്‍ ജോസഫ്സാര്‍ തന്നെ കണ്ടുപിടിച്ച  തത്വം ആണ് കറക്കി കുത്തല്‍. ആ കുത്ത് ചെന്ന് വീണത്‌ എന്‍റെ നെഞ്ചത്തും.

കൊച്ചിയിലെ  കടല്‍കാറ്റിനു അന്ന് എന്നത്തെക്കള്‍ ഉപ്പുരസച്ചുവ  കൂടുതല്‍ ഉണ്ടായിരുന്നോ? അറിയില്ല ... എന്നാല്‍ അന്ന് മനസ്സില്‍ ഉപ്പുചാക്കുകള്‍ കെട്ടിയടുക്കുകയായിരുന്നു.

ഇന്റര്‍വ്യു വിനു വന്ന ഹോളണ്ടുകാരന്‍ ബെരണ്ട് ജാന്‍ കൂപ്പര്‍ ഒരുപാട് മോഹിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു. ഗള്‍ഫു സ്വര്‍ഗം ആണെന്നും കമ്പനി സ്വര്‍ഗത്തിന്റെ വാതയങ്ങള്‍ ആണെന്നും ഒക്കെയുള്ള മട്ടില്‍. ഇന്റര്‍വ്യു വിനു വന്ന ആള്‍തിരക്ക് കാരണം തിരികെ പോകുമ്പോള്‍ മറൈന്‍ ഡ്രൈവില്‍  അങ്ങ് ദൂരെ കപ്പലിനും അക്കരെ സായാന്തനതിലേക്ക് ചഞ്ഞുപോയ സൂര്യനെ പോലെ ആയിരുന്നു എന്‍റെ പ്രതീക്ഷ.

എങ്കിലും ഞാന്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ നിന്നും തിരഞ്ഞു പിടിച്ച അഞ്ചുപേര്‍. കേരള ക്കരയിലെ  പലദേശത്ത് നിന്നുംവന്ന അഞ്ചുപേര്‍ .. ഒരേ പ്രായം, ഒരേ ചിന്തകള്‍....ഞാന്‍ വിനോദ് ശിവരാമന്‍, രഞ്ജിത്ത് മാത്യു, സണ്ണി ജോസഫ്, സജീവ്‌ തോമസ്‌ ...വിവിധ തരത്തില്‍ഉള്ള കേരളകരയിലെ ഭാഷാ വൈകൃതങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ചു! അങ്ങ് ദൂരെ കടലിനും അക്കരെ, പാറകെട്ടുകള്‍ക്കും, മൂടുപടം അന്തരീക്ഷത്തില്‍ വിതക്കുന്ന പൊടിപടലങ്ങള്‍ക്കും, ട്രക്കുകളുടെ മൂളലുകള്‍ക്കും ഇടയില്‍ ...

റാസല്‍ ഖമയില്‍ വന്നിറങ്ങിയത് ഒരു തണുത്ത രാത്രിയില്‍. ഉള്ളിലെക്കിറങ്ങുന്ന കുളിര് . നക്കിലില്‍നിന്നും പാറക്കെട്ടുകള്‍ മുത്തം ചെയ്യുന്ന ക്യാമ്പിന്റെ പോട്ടക്യാബിനിലേക്ക്‌ തല്ക്കാല താമസം. പുതിയ ക്യാബിന്‍, കട്ടില്‍, കമ്പിളി പുതപ്പ്‌..എത്ര പുതച്ചിട്ടും അകലാന്‍ കൂട്ടാകാത്ത ശല്യക്കാരനായ തണുപ്പ്. എത്ര തെറി പറഞ്ഞിട്ടും അകലാന്‍ കൂട്ടാക്കാതെ അത് ഞങ്ങളെ വാരി പുണര്‍ന്നു.

പുതുതായി കമ്പനിയില്‍ വന്ന അഞ്ചുപേരും പഴയ താപ്പാനകളുടെ കണ്ണില്‍ നോട്ടപുള്ളികള്‍ ആയി. വെള്ളക്കാരന്‍ തെരഞ്ഞെടുത്തു കൊണ്ടുവന്നതിനാല്‍ "വെള്ളക്കാരന്റെ കുട്ടികള്‍" എന്ന് ഞങ്ങളെ വിളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഓഫീസ് ജോലി ഒരു പാശം പോലെ കഴുത്തില്‍ കുരുങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി. മറ്റൊരു തലക്കല്‍ നാടിന്റെ മണവും മത്തും മനസ്സിനെ കാര്‍ന്നു തിന്നു.

നക്കീലിലെ റാന്തല്‍ റൌണ്ട് എബൌട്ടിനു അടുത്തു വൈകാതെ പഞ്ച പാണ്ഡവന്മാര്‍ ഒരു വില്ല കണ്ടു പിടിച്ചു. ദിനേശന്‍ എന്ന തൃശൂര്‍ക്കാരന്‍ വില്ലയുടെ താക്കോല് തന്നു.

പറിച്ചു നടലിന്റെ പ്രാരബ്ധങ്ങള്‍ പിച്ച വച്ച രാത്രിയുടെ യാമങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ ചിന്തക്ക് മൂര്‍ച്ച കൂട്ടി. സ്കൂളില്‍ ആദ്യ ദിവസം ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരുന്നു കരഞ്ഞത് ഓര്‍മവന്നു. നിഴലും നിറവും മനസ്സിന്റെ കോണില്‍ നൃത്തം വച്ചു. നീറുന്ന ചിന്തയുടെ കയത്തിലേക്ക് ആത്മാവും ശരീരവും എടുത്തു ചാടി.

കാറ്റടിച്ചു. കാറ്റിനു കറുപ്പായിരുന്നു നിറം. തണുപ്പും കറുപ്പും. ഗ്രാമത്തിന്റെ നീരളിപിടുത്തം ശരീരമാകെ മുറുകിതുടങ്ങുന്ന രാത്രികള്‍. അനന്തമായ് ആകാശത്തേക്ക് പാതിരാവില്‍ കൌതുകത്തോടെ താരശേഖരങ്ങളെ നോക്കി കൈകാലുകളില്‍ കണക്കെടുക്കുന്ന കുട്ടിയായിപ്പോയി ഞാന്‍ അപ്പോള്‍. വീടിനു മുന്നിലുള്ള സെമിത്തേരിയില്‍ പാതിരാത്രിയില്‍ മരിച്ചവര്‍ ഉയിര്‍ക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് കൌതുകത്തോടെ നോക്കിയിരുന്ന അതെ വികാരം കമ്പിളി പുതപ്പിനുള്ളിലേക്ക് കടന്നു വന്നു.

ഞങ്ങള്‍ തമാശ പറഞു, കളിച്ചു, ചിരിച്ചു...പ്രവാസ ജീവിതം ആസ്വദിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അതൊരു വലിയ തുടക്കം ആയിരുന്നു എന്ന് കരുതിയില്ല. പരല്‍മീനിന്‍റെ പിടച്ചില്‍ പോലെ തുടങ്ങി പില്‍കാലത്ത് നെഞ്ചാംകൂട് തകര്‍ക്കുന്ന കൊള്ളിമീനുകള്‍ പായാന്‍ തക്കവണ്ണം ഉള്ള തുടക്കം. കാറ്റും കോളും നിറഞ്ഞ ദിനങ്ങളില്‍ ഏകാന്തതയും, പ്രിയതമയും ആശ്വാസ വാക്കുകള്‍ ചൊല്ലി തന്നു. നിറഞ്ഞ കണ്‍ തടങ്ങള്‍ താനെ വറ്റിവരണ്ടു. പ്രതീക്ഷയുടെ എല്ലാ വഴികളും ഒരിടത് അടയുകയും പുതിയ പ്രകാശം പ്രേതിക്ഷകള്‍ക്ക് തിരി കൊളുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു!  കാലം അത് ഒരു സിദ്ധവൈദ്യനാകുന്നു..മുറിവുണക്കി..  മുറിവ് കെട്ടി..വിധി വൈപരീത്യതിന്റെ കലുഷിതമായ പാതയിലേക്ക് കാലുകള്‍ അമര്‍ത്തി നടക്കുവാന്‍...

കാലമാകുന്ന വൈദ്യന്‍ ഉണക്കിയ മുറിപ്പാടുകള്‍ കാലാന്തരെ പഞ്ചപാണ്ഡവന്മാരെ എല്ലാവരയും എത്ര ബാധിച്ചു എന്നറിയില്ല. ചിലപ്പോള്‍ ഉര്‍വശി ശാപം ഉപകാരം ആകുന്നു!
*************                         ***********
അഞ്ചു വര്‍ഷത്തിനു ശേഷം ഞാന്‍ ഇന്ന് റാസല്‍ ഖൈമക്ക്  തിരിച്ചു വന്നിരിക്കുന്നു. റാന്തല്‍ റൌണ്ട് എബുടില്‍  നിന്നും നക്കീലിലേക്കുള്ള പൊട്ടി പൊളിഞ്ഞ റോഡ്‌ . മനാര്‍ മാള്‍, ലുലു സെന്‍റര്‍ , ഗള്‍ഫ് സിനിമ, പഴയ ദോശക്കട, കേരള സൂപ്പര്‍ മാര്‍കെറ്റ് ... എല്ലാം പഴയപോലെ.. പക്ഷെ അംബരചുംബികളായി പുതിയ കെട്ടിടങ്ങള്‍ അടുത്തടുത്ത്‌ നഗരത്തില്‍ തോരണം കെട്ടിയിരിക്കുന്നു. പാരകെട്ടുകള്‍ വീണ്ടും ഇടിച്ചു നിരത്തപെടുന്നു. ഷവലുകളും, ഗ്രബുകളും, ബുള്ടോസരുകളും നിരന്തരം പാറകെട്ടുകളോട് മത്സരിക്കുന്നു. ടണ്‍ കണക്കിന് സ്ഫോടക വസ്തുക്കള്‍ പാറക്കൂട്ടങ്ങളെ ചിന്നഭിന്നമാക്കി തെറിപ്പിക്കുന്നു.ആദ്യമായി ഞങ്ങളെ ക്വാറി കാണിക്കാന്‍ കൊണ്ടുപോയ ബെരണ്ട് ജാന്‍ കൂപ്പര്‍ പറഞ്ഞത് ഓര്‍മ വന്നു "Breaking Mountains... Making Pieces..."

പില്‍കാലത്ത് അത് ജീവിതത്തിലും സത്യമായി തീര്‍ന്നു !

ഇന്ന് പഴയ ദിനേശന്‍ എന്ന ത്രുശൂര്‍ക്കാരന്‍ നാത്തൂരായ പത്താം നമ്പര്‍ വില്ലയില്‍ വീണ്ടു ഒരു രാത്രി..അന്നത്തെ അഞ്ചു പാവങ്ങില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ മൂന്നു പേര്‍ .. അതിഥി ആയ ഞാനും അന്തേവാസികള്‍ ആയ വിനോദ്, രഞ്ജിത്ത്. ഓര്‍മയുടെ ചെപ്പില്‍ നിന്നും കാലങ്ങള്‍ പുറത്തിട്ടു ഉറങ്ങാന്‍ പോവുകയാണ്.....

അഞ്ചുപേര്‍ ചേര്‍ന്ന് എടുത്ത വില്ല കാലക്രെമേണ ആള്‍ക്കാര്‍ മാറി മാറി വന്നു. പുതിയ ബന്ധങ്ങള്‍ നൂലിഴ തീര്‍ത്ത് പത്താം നമ്പര്‍ വില്ല നിറഞ്ഞു നിന്നു തോബിയാസ് റോമല്‍, വിനീഷ്, റിനു തോമസ്‌ ... അങ്ങനെ പുതുമുഖങ്ങള്‍ വന്നു ചേക്കേറി..

നാളെ കല്യാണം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു ഭാര്യയും കുട്ടിയുമായി കഴിയുന്ന റിനുവിന്ടെ വീട്ടില്‍ പോകണം. കരിങ്കല്‍ ക്വാറിയിലെ ഓഫീസുകളുടെ ചുമരുകളുടെ ഇടയിലെ നല്ല സുഹൃത്തായ ചാക്കോയെ കാണണം (പാവത്തിന്റെ കഷണ്ടിയുടെ ആദിക്യം എത്രമാത്രം കൂടിയിട്ടുണ്ട് എന്നറിയില്ല).

അഞ്ചു വര്‍ഷത്തിനു ശേഷം ദുബായില്‍ നിന്നും റാസല്‍ ഖൈമയിലേക്ക് എത്തുമ്പോള്‍ എട്ടു വര്‍ഷം മുമ്പ് പഴഞ്ചനായ ഒരു എയര്‍ ഇന്ത്യാ വിമാനത്തില്‍ കൊച്ചിയില്‍ നിന്നും ഗള്‍ഫിന്റെ തീരത്തേക്ക് വന്നിറങ്ങി എമിരേറ്റ് ട്രന്‍സ്പോര്ടില്‍ ഒരു മഞ്ഞ വണ്ടിയ്ല്‍ കയറി കാറ്റത്തും, പൊടിയിലും റംസാനിലെ രാത്രിയില്‍  വീട്ടില്‍ നിന്നും കൊടുത്തു വിട്ട അച്ചാറും, ചമ്മന്തിപൊടിയും ... പിന്നെ സ്നേഹവും, വിരഹ നൊമ്പരവും പൊതിഞ്ഞു കെട്ടി ഇരുന്ന ഇരുപ്പു ഓര്‍ത്തു പോവുകയാണ്.

ആകാശത്തിനു നീല നിറമല്ല. കറുപ്പും അല്ല. അത് വെള്ളയാണ്..തൂവെള്ള. പഞ്ഞികെട്ടുകള്‍ പോലെ വെളുത്ത്, വെളുത്ത് ആകാശം ചിരിക്കുന്നു. റാസല്‍ ഖൈമയിലെ ആകാശവും, ദുബായിലെ ആകാശവും പിന്നെ അങ്ങ് കേരളത്തിലെ ഗ്രാമത്തിലെ ആകാശവും എല്ലാം ഒന്ന് തന്നെ ആണോ? റാസല്‍ ഖൈമ എന്നാല്‍ എന്‍റെ മസ്സില്‍ നീറ്റല്‍ ആണ്. കാലാന്തരേ മുറിവ് ഉണങ്ങിയിട്ടുണ്ട് ...എന്നാല്‍ ഞാനിപ്പോള്‍ ഈ വെളുത്ത ആകാശവിതാനത്ത് ഒന്ന് ഉറങ്ങിക്കോട്ടെ? മെല്ലെ മെല്ലെ മാലാഖ കുഞ്ഞുങ്ങളെ സ്വപ്നം കണ്ടുറങ്ങുന്ന കുരുന്നിനെ പോലെ പുഞ്ചിരിച്ചു..പുഞ്ചിരിച്ചു...!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
കടപ്പാട്: 
എന്നെ ശല്യപെടുത്തി തിരികെ റാസല്‍ ഖൈമയില്‍ എത്തിച്ച രഞ്ജിത്ത് , വിനോദ്.  നല്ല സദ്യ ഉണ്ടാക്കി തന്നു സല്കരിച്ച റിനുവിനും ഭാര്യക്കും  ഒപ്പം അവരെ സഹായിച്ച അനൂപിനും ഭാര്യക്കും. പിന്നെ യാത്ര മംഗളം പോലെ കണ്ടിറങ്ങിയ ജാക്സ് എന്ന് ഞാന്‍ വിളിക്കുന്ന സന്തോഷ്‌ എന്ന ചാക്കോച്ചന്

വെജിറ്റെറിയന്‍മാര്‍ ഉണ്ടാകുന്നത്...!!

നോണ്‍ വെജിറ്റെരിയന്മാര്‍ (വെറിയന്മാര്‍ അല്ല ) ക്ഷമിക്കുക. ഒരു പക്കാ മാംസഭുക്കായ അച്ചായന്‍ കുഞ്ഞു എങ്ങിനെ പച്ചക്കറി വീരനായി എന്ന ദുരന്തം എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട കിത്ത് & കിന്‍സിനുവേണ്ടി  ഒന്ന് അവതരിപ്പിച്ച്കൊള്ളട്ടെ. കാരണം നിങ്ങള്‍ ഒക്കെ തന്നെ ആണ് കഴിഞ്ഞ കുറെ ദശാബ്ദങ്ങള്‍ ആയി എന്നെ ചീത്ത വിളിക്കുകയും വാളന്‍പുളി തിന്ന മാതിരി ഉള്ള മുഖം കാണിച്ചു വിഷമിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത്!! കുറഞ്ഞപക്ഷം മീന്‍ എങ്കിലും ഇല്ലങ്കില്‍ അത് പാപമാണെന്ന രീതിയില്‍ ഇരിക്കുന്ന വീട്ടില്‍ നിന്നും പച്ചക്കറി ആണ് ലോകത്തെ ഏറ്റവും മഹത്തായ ഭക്ഷണം എന്ന്  ഞാന്‍ പറയാന്‍ എന്താണ് കാരണം??  വലിയ മുഖവുര ഇല്ലാതെ   ഒരുവിധത്തില്‍ അങ്ങ് കാര്യം പറഞ്ഞേക്കാം

കുഞ്ഞുംനാളില്‍ മീനും ഇറച്ചിയും ഒക്കെ സ്വാദോടെ കഴിച്ചിരുന്ന  ആളായിരുന്നു ഈയുള്ളവനും. കപ്പയും മീനും ഒക്കെ ആയിരുന്നു അന്നത്തെ സ്വാദുള്ള വിഭവം. എന്നാല്‍ ഈ ഇഷ്ടമൊക്കെ അനിഷ്ടമാകാന്‍ രണ്ടു സംഭവങ്ങള്‍ ആണ് വഴിവച്ചത്..

സംഭവം ഒന്ന്:
രണ്ടിലോ, മൂന്നിലോ പഠിക്കുമ്പോള്‍ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഒരു മഞ്ഞപ്പിത്തം എന്നെ കേറിയങ്ങ് ആലിംഗനം ചെയ്തു. മഞ്ഞപ്പിത്തം വന്നുകഴിഞ്ഞാല്‍ ഏതാണ്ട് തീഹാര്‍ ജയിലില്‍ കിടക്കുന്ന തടവുപുള്ളിയുടെ അവസ്ഥയാണ് വീടുകളില്‍. മീന്‍ പാടില്ല, ഇറച്ചി പാടില്ല, മുട്ടപാടില്ല, ഉപ്പു കൂട്ടാന്‍ പാടില്ല, കാപ്പി കുടിക്കാന്‍ പാടില്ല... അങ്ങനെ വായില്‍ വക്കാന്‍ കൊള്ളാവുന്ന ഒരു സാധനവും കഴിക്കാന്‍ പാടില്ലത്രെ. ഏതോ  സാഡിസ്റ്റു ക്കള്‍ ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു നിയമം !! ഏതെങ്കിലും ഒരു പാവത്തിന് ജോണ്ടിസ് വന്നുപോയാല്‍ നിബന്ധനകളുടെ ചുറ്റുമതില്‍ തീര്‍ത്ത് വീടുകാര്‍ അവനെ പെറോട്ട അടിക്കും. ഇതിനിടക്ക് സാക്ഷാല്‍ യേശുക്രിസ്തു കുരിശില്‍ കിടന്നു "എനിക്ക് ദാഹിക്കുന്നു" എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ യഹൂദന്മാര്‍ കൊടുത്ത ഒരു സാധനം ഉണ്ട് - കയ്പുനീര്‍  (ഈ ആചാരത്തിന്റെ  പുതിയ വേര്‍ഷനാണ് നമ്മുടെ പോലീസ് ഏമ്മാന്മാര്‍ ജയിലില്‍ മൂത്രം കുടിപ്പീര് എന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്നു). ഏതാണ്ട് ആ കയ്പ്പ് നീരിന്റെ സ്വാദുള്ള ഏതോ നാട്ടുവൈദ്യന്മാര്‍ അരച്ചു കലക്കി തരും ... വര്‍ഷകാലത്ത് കൂലംകുത്തി ഒഴുകുന്ന പുഴവെള്ളം പോലെ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു കഷായം!! അത് ഉള്ളിലേക്ക് പോയിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ പോയതിനെക്കാള്‍ ഇരട്ടി വേഗത്തില്‍ തിരിച്ചു വരാനുള്ള പ്രജോദനം ആണ്താനും.. 

എന്തായാലും ഈ താഡനങ്ങള്‍ ഒക്കെ മഞ്ഞപ്പിത്തം എന്നാ മഹാ വ്യാധി ഒഴിഞ്ഞു പോകുന്നത്  വരെ  ഉണ്ടാകും.  പില്‍ക്കാലത്ത് ഞാന്‍ ഒരു കാര്യം മനസിലാക്കി, മഞ്ഞപ്പിത്തം വന്നാല്‍ കാണുന്നതൊക്കെ മഞ്ഞായയിരിക്കും എന്ന് പറയുന്നത് വെറുതെ ആണെന്ന്. ആ പഴമൊഴി ഉണ്ടാക്കിയവനെ രണ്ടു പൂശി വിടാനുള്ള ദേഷ്യം ചിലപ്പോള്‍ തോന്നിയിട്ടുമുണ്ട് അന്ന് ...

പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു ഗതി മാറിപോയി എന്ന് തോന്നുന്നു...  ആ! അങ്ങനെ രണ്ടു മാസം പച്ചക്കറി എന്ന ചപ്പും ചവറും കഴിക്കാന്‍ ഞാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ടു. ആദ്യം കുറെ ദിവസം ഒക്കെ "പിതാവേ ഈ പാനപാത്രം അങ്ങ് എടുക്കണേ " എന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു പോയിട്ടുണ്ട്.  എന്നാല്‍ കാലക്രമേണ മൂത്തവര്‍ വാക്കും മുതുനെല്ലിക്കയും ആദ്യം കയ്ക്കും, പിന്നിയെ ഇനിക്കും  എന്നൊക്കെ ആരോ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ .. ഏതാണ്ട് അതുപോലെ കാര്യം അങ്ങ് നീങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി..എനിക്ക് പച്ചക്കറി അങ്ങ് പിടിച്ചു പോയി എന്ന് സാരം !!

അങ്ങനെ മഞ്ഞപ്പിത്തം ഒക്കെ മാറിയ ശേഷവും പച്ചക്കറി ശീലമായി.... ഇറച്ചി..മീന്‍ ഒക്കെ കാണുമ്പോള്‍ ഒരുതരം പേടിയോ, അരോചകമായോ  ഒക്കെ തോന്നി തുടങ്ങി .ഒരു പക്ഷെ വീണ്ടും മഞ്ഞപ്പിത്തം പിടിക്കും എന്നാ പേടി ആയിരിക്കുമോ മനസ്സില്‍... ആര്‍ക്കറിയാം ??

സംഭവം രണ്ട്:
പച്ചക്കറി  ഫാനകാനുള്ള ആദ്യകാരണം രക്തരൂക്ഷിതം ആയിരുന്നില്ലെങ്കില്‍ രണ്ടാമത്തെ കാരണം ഇത്തിരി കട്ടിയായിപ്പോയി. പില്‍കാലങ്ങളില്‍  ഉറക്കത്തില്‍ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നും, പേടിച്ചും ഒക്കെ മനസ്സിനെ പിടിച്ചു കുലുക്കിയ ഒന്നായിപ്പോയി രണ്ടാമത്തെ അനുഭവം...

ചെറുപ്പത്തില്‍ വീട്ടില്‍ കല്യാണം എന്നാല്‍  അതൊരു  ഉത്സവ മേളം ആയിരുന്നു. പച്ചക്കറി വാങ്ങല്‍, വാഴക്കുല വാങ്ങി  ചൂളക്ക് വച്ചു പഴുപ്പിക്കള്‍.... കാളയെ നേരത്തെ വീട്ടില്‍ വാങ്ങി നിര്‍ത്തുക, കല്യാണത്തിനു ഒന്ന് രണ്ട് ദിവസം മുമ്പെ തുടങ്ങുന്ന പാചകങ്ങള്‍ ...ഇതൊക്കെ കുട്ടികളായ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു ഉത്സവം തന്നെ. 

അങ്ങനെ ചേട്ടന്‍റെ കല്യാണത്തിനു അടുത്തെവിടുന്നോ ഒരു മൂരിക്കുട്ടനെ വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വന്നു. അവനെ കണ്ടാല്‍ ഒന്ന് നോക്കിപ്പോകും..മുതുകില്‍ പൂഞ്ഞയും ഒക്കെയായി കൊഴുത്തു തടിച്ചു സത്യത്തില്‍ ജിമ്മില്‍ പോയപോലെ ഉണ്ട് കക്ഷി. അതൊരു ആകര്‍ഷണമായിരുന്നു..കമ്മീഷണറിലെ  സുരേഷ്ഗോപിയോ, കിങ്ങിലെ  മമ്മുക്കയോ,  ദേവാസുരത്തിലെ ലാലേട്ടനോ ഒക്കെപ്പോലെ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു ഉശിരന്‍ കാളക്കുട്ടന്‍. മാന്യന്മാര്‍ അധികം സംസാരിക്കില്ല എന്ന് പറയുമ്പോലെ അവന്‍ അങ്ങനെ നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു ! ഒച്ചയും അനക്കവും ഒന്നുമില്ലാതെ നില്‍ക്കുന്ന അവനെ കാണാന്‍ .. ഒന്ന് തൊടാന്‍ കൊതിയായിരുന്നു. ആദ്യമൊക്കെ തൊടാന്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ അവന്‍ തലയിട്ടു കുലുക്കി അവന്‍ ദേഷ്യം കാണിക്കുമായിരുന്നു. പിന്നെ, പിന്നെ അത് മാറി . മേലാകെ നിറയുന്ന ചന്ദന നിറവും വയറ്റിലേക്ക് പടരുന്ന വെള്ള നിറവും വശ്യമായിരുന്നു. അവനു വൈക്കോലും വെള്ളവും കൊടുക്കാനും, അത് അയവിറക്കുന്നത്  നോക്കി നില്‍ക്കാനും  കൌതുകമായിരുന്നു.

എന്നാല്‍ വൈകാതെ ഞാനൊരു ഭീകരത മനസിലാക്കി! ഇവനെ കൊന്നു വെട്ടിനുറുക്കി കഷണംമാക്കി കറിയായും വറുത്തും ഒക്കെ കല്യാണ സദ്യക്ക് വിളമ്പാന്‍ പോവുകയാണ്!! എന്‍റെ ദൈവമെ.... എനിക്കത് സഹിക്കാന്‍ പറ്റില്ലായിരുന്നു.... പക്ഷെ സത്യം മറച്ചു വക്കാന്‍ പറ്റില്ലാലോ??  ഇതൊന്നും  അറിയാതെ ആ പാവം അങ്ങനെ നെഞ്ചും വിരിച്ചു നില്‍ക്കുകയാണ്.

മൂന്നാം ദിവസം ഉച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍  വീട്ടില്‍ കാളക്കുട്ടനെ കൊല്ലുന്നതിനെ പറ്റി ചര്‍ച്ച നടക്കുകയും പ്രായമായ ഒരു ചേട്ടന്‍ അതിനുള്ള ആരാച്ചാരെ  എത്തിക്കുകയും ചെയ്തു. അയാളെ ഞാന്‍ ഒന്ന് നോക്കി. ചോര നിറയുന്ന കണ്ണുകള്‍. നാടന്‍ ചാരായത്തിന്റെ അതി രൂക്ഷ ഗന്ധം. നാടന്‍ വാറ്റ് കുടിച്ചു പൂസയിട്ടെ അയാള്‍ കാളയെ വെട്ടാന്‍ വരാറുള്ളത്രെ. വെട്ടിയ കാളയുടെ തോല്‍ അയാള്‍ തന്‍റെ പങ്ക്  ഇറച്ചിക്കൊപ്പം  കൊണ്ടുപോകും !!


എന്‍റെ നെഞ്ചിലൊരു ഇടിത്തീ വീഴുകയായിരുന്നു. മുന്ന് നാല് ആണുങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം ആ ആരാച്ചാര്‍ പുറത്തേക്കിറങ്ങി .. കാളയെ ഒന്ന് നോക്കി. ആരാച്ചാരെ കണ്ടിട്ടും കണ്ട ഭാവം കാണിക്കാതെ കാളക്കുട്ടന്‍ അലസമായി നിന്നു. " ഓടിക്കോ .. രക്ഷപെട്ടോ.." എന്നൊക്കെ വിളിച്ചു പറയണം എന്ന് എനിക്ക്  തോന്നി...കറുമ്പനായ ആരാച്ചാര്‍ അവന്‍റെ അടുത്തതി. നെറ്റിക്കൊന്നു തലോടി..അവന്‍റെ ദേഹതോക്കെ ഒന്ന് അടിച്ചു നോക്കി. അയാളുടെ മനസ്സില്‍ ഒരു പക്ഷെ മാംസത്തിന്റെ തൂക്കം ആയിരിക്കും അപ്പോള്‍ വന്നിരിക്കുക. " നീ കൊള്ളമല്ലോടാ " എന്ന് പതറിയ ഒരു കമന്റും. ഞാന്‍ അങ്ങനെ കണ്ണിമ വെട്ടാതെ നോക്കി നിന്നപോള്‍ അയാള്‍ കാളക്കുട്ടനെ അഴിച്ചു അടുത്തുള്ള റബ്ബര്‍  തോട്ടത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. കൂടെ മുന്ന് നാല് ആള്‍കാരും.  ഞാന്‍ മെല്ലെ അതിനു പുറകെ നടന്നു...

എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ സാക്ഷി നില്‍ക്കെ അയാള്‍ ആ കാളക്കുട്ടന്റെ കാലുകള്‍ കൂട്ടികെട്ടി അതിനെ തെള്ളിമറിച്ചിട്ടു. തഴെക്കിടന്നു ആ ജീവി കാലിട്ടടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അതിനിടയില്‍ ആ കരിംഭൂതം തന്‍റെ കത്തിക്ക് മൂര്‍ച്ചകൂട്ടനായ് കല്ലിലിട്ടു ഉരക്കാന്‍ തുടങ്ങി. കല്ലില്‍ കത്തിയുരയുന്ന ശബ്ദം മരണത്തിന്റെ വിളി പോലെയാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്. ഞാന്‍ അങ്ങനെ  നോക്കി നില്‍ക്കെ ആ കറുത്ത കൈകള്‍ എന്‍റെ കാളക്കുട്ടന്റെ കഴുത്തറുത്തു!!?? ചുടു ചോര നാലുപാടും ചീറ്റി തെറിച്ചു ....കണ്മുന്നിലെ ആദ്യത്തെ കൊലപാതകത്തിന് ഞാന്‍ സാക്ഷി ആവുകയാണ്..എന്‍റെ നെഞ്ചു പിടക്കാന്‍ തുടങ്ങി...കണ്ണില്‍ നിന്നും ചുടുകണം ഊര്‍ന്നിറങ്ങി ... നിമിഷനേരത്തിനുള്ളില്‍ അയാള്‍ കാളക്കുട്ടന്റെ തല അറുത്തുമാറ്റി. അറുത്തുമാറ്റിയ തല തറയില്‍ കിടന്നു പിടക്കുന്നു..തലയില്ലാത്ത ശരീരം മണ്ണില്‍ ക്കിടന്നു വിറക്കുന്നു...

പിന്നെ കുറെ നേരത്തേക്ക് എന്‍റെ കാഴ്ച മങ്ങിപോയതുപോലെയായി. അതിനിടക്ക് കാളക്കുട്ടനെ അയാള്‍ കഷണം കഷണം ആയി മാറ്റികൊണ്ടിരുന്നു. ചുടുചോരയുടെയും പച്ച മാംസതിന്റയും രൂക്ഷ ഗന്ധം അന്തരീക്ഷത്തില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നു. അതിനിടെ ആരോ ഞാന്‍ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു ഒക്കെ കാണുന്നത് കണ്ടുപിടിച്ചു. " ഈ ചെറുക്കന്‍ ഇവിടിരുന്നു എന്ത് കാണിക്കുവാ... വീട്ടീ പോടാ.." ബന്ധത്തിലുള്ള ഏതോ ഒരു കശ്മലന്‍ എന്‍റെ ചെവി നുള്ളിയെടുത്തു. ഞാന്‍ അവിടെ നിന്നു ഓടി .. അതിവേഗം!

ചെന്ന് വീണത്‌ കട്ടിലിലേക്ക്. കണ്ണുകള്‍ ഞാന്‍ ഇറുക്കി അടച്ചു. ചോര... എങ്ങും ചോര.. ചോരയുടെ മണം... സുന്ദരനായ കാളക്കുട്ടന്റെ രക്തത്തില്‍ കിടന്നു പുളയുന്ന ശരീരം. ഉടലില്ലാതെ തുടിക്കുന്ന തല..!!! രക്തത്തില്‍ കുതിര്‍ന്ന മാംസകഷണങ്ങള്‍  ചോരക്കണ്ണന്‍ അറുത്തുമാറ്റുന്നു. ഇത്രയും ഭീകരമായ കാഴ്ച ഇതുവരെ  കണ്ടിട്ടില്ല. 

ആ രാത്രി എനിക്ക് ഉറങ്ങാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. എങ്ങനെ ഉറങ്ങും?

കല്യാണ സദ്യ. വിളമ്പുകാര്‍ എന്‍റെ ഇലയിലേക്ക് ഇറച്ചി കഷണങ്ങള്‍ കോരിയിട്ടു. ഞാന്‍ അതില്‍ നോക്കിയിരുന്നു...ഒരുനിമിഷം! എനിക്കത് കഴിക്കാനാകുന്നില്ല. എന്‍റെ കാളക്കുട്ടന്റെ ശവം! അത് മസാല പുരട്ടി വേവിച്ചു എന്‍റെ  മുന്നില്‍!!?? ഈ ജഡം ഞാന്‍ എങ്ങനെ കഴിക്കും? ഞാന്‍ ഇത്തിരി ചോറുമാത്രം കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി പുറത്തേക്കിറങ്ങി...
***                        ***                    ***                                  ***

സുഹൃത്തുക്കളെ..ഇന്നും ഏതെങ്കിലും നോണ്‍വെജ്  കണ്ടാല്‍ ആദ്യം മനസ്സില്‍ ഓടി എത്തുന്നത് ഈ ചിത്രമാണ്‌. പിന്നീടത്‌ കാലാന്തരെ എന്നെ സസ്യഭുക്കാക്കി മാറ്റി. എല്ലാവരും മാംസം ആര്‍ത്തിയോടെ കഴിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ മാത്ര ഏകനായി.. പലരും എന്നെ ഉപദേശിച്ചു. മാംസം കഴിക്കണം. ശരീരത്തിന് വേണ്ട അത്യാവശ്യ ഗുണങ്ങള്‍ അത് തരും. ഇറച്ചിയും മീനും കഴിക്കത്ത്തവന്‍ ഊളനാണ്... നീ ആരാണ് പോറ്റിയോ? അങ്ങനെ .. അങ്ങനെ ഒത്തിരി പേരുദോഷം കിട്ടിയിട്ടുമുണ്ട് അന്നൊക്കെ.  ഒരു നസ്രാണി ചെക്കന്‍ വീട്ടുകാരെ നാണം കെടുത്താന്‍ പച്ചക്കറിയും തിന്നു നടക്കുന്നത് അവര്‍ക്ക് അസഹ്യമായിരുന്നു!!

എപ്പോള്‍ കഴിക്കാന്‍ തോന്നിയാലും ഈ രണ്ടു സംഭവങ്ങള്‍ മനസ്സില്‍ ഓടി എത്തും. അതിനാല്‍ എന്‍റെ ബന്ധുക്കളെ..സുഹൃത്തുക്കളെ ...ഇപ്പോള്‍ സംഗതി പിടി കിട്ടിയല്ലോ..ഇനിയും ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചെന്നെ ഖിന്നന്‍ ആക്കരുതെ..എപ്പോളെങ്കിലും സല്‍ക്കരിക്കാന്‍ തോന്നുകയാണെങ്കില്‍ ഈ പാവത്തിന് വല്ല ഉരുളക്കിഴങ്ങ് കറിയോ...കടലക്കറിയോ..പയറോ...അവിയലോ ഒക്കെ കൊണ്ട് ആ കര്‍മ്മം അങ്ങ് നടത്തിയേക്കണേ...നിങ്ങള്‍ എന്ത് വേണമെകിലും കഴിച്ചോ..എന്നയങ്ങ്..........


വെജിറ്റെറിയന്‍മാര്‍ കീ ജയ്‌ ..!!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

എന്‍റെ മാലാഖക്കുട്ടി

പല്ലുകളില്ലതെ ഇളം മോണകാട്ടിയെന്‍ 

ഉള്ളിലെ പൈതലായ് നീ കടന്നു വന്നു..

ചേംചുണ്ടിലൂറുന്ന നീര്‍ക്കണം ഒപ്പുംപോള്‍

വദനത്തിലാ ഗന്ധം നിറഞ്ഞിരുന്നു...

വെള്ളാരം കല്ലുകള്‍ പോലുള്ള നയനങ്ങള്‍

വെള്ളത്തിലോടുന്ന പരലുപോലെ 

മാനസ മഞ്ചലില്‍ ആടിക്കളിക്കുവാന്‍ 

താരാട്ടു പാടി ഞാന്‍ ഇളം കാതിലേക്കായ്‌

ഓര്‍മ്മതന്‍ ചെപ്പിന്റെ ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ച 

മാതൃ-പിതൃ വികാരങ്ങള്‍ തുളുമ്പിപ്പോയി 

തുടുത്ത നിന്‍ കവിളിലായ് ചുംബിച്ചു ഉറക്കുമ്പോള്‍

പാല്‍മണം എന്നിലെക്കുര്‍ന്നിറങ്ങി 

എത്ര നിനച്ച്ചാലും മറക്കുവാന്‍ കഴിയാതെ 

കുഞ്ഞിളം മാലഖയായ്‌ നീ ചിരിക്കെ 

ഊണും ഉറക്കവും നിന്‍ ചിരി ഓര്‍ത്തു ഞാന്‍ 

സുസ്മേര വദനനായ് നിറഞ്ഞു നിന്നു...

പാല്‍തൂവല്‍ പുഞ്ചിരി മാത്രം മതിയെന്റെ

ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കാനന്ദം നിറച്ച്ചിടാനായ് 

ഒരു പൈതല്‍ എങ്ങനെ ആകേണംഇന്നിങ്ങനെ 

മനസ്സോ കൊതിച്ച്ചുപോയ്  ആ നിമിഷം 

എന്‍മനം കുളിര്‍പ്പിച്ച്ച്ച രമ്യമാം പൈതലേ 

സമര്‍പിക്കയായ് ഇന്നീ സ്നേഹനാളം

നാവിന്റെ തുമ്പത്ത് നിറയാത്ത വാക്കുകള്‍ 

തൂലികതുമ്പിനാല്‍ കൊരുത്തിടട്ടെ ....

----------------------------------  

Pain of Blessings

It’s a call… call from the wilderness.

There is no remedy available to cease the pain of death especially an unexpected end.  Mind not accepting the truth. Because her face is glitter in the darkness of my reminiscence.  In the darkness of mind, the smile is impending and I can hear the smooth voice and her smile.

Yes. She was vanished from the earth – ten years back. Then why my mind is throbbing again? I already expressed my feelings ten years back itself through a small story. But the fact is, whenever I am taking the pen to write, her facade and support is coming to my hands. Some kind of vibration passing from body through the pen and then the expression…. unlimited expression !  obviously my psyche is crack… really crack !!

A summer in Mumbai. Evening, I got a call from home, explaining the unexpected shocking news. Somebody told that it was a cardiac arrest. I didn’t asked more reason and cause or the story behind it because my mind is not accepting the fact. Her smiling face is not allowing me to accept it.

She was my neighbour. I like to call her ‘Aunty’ or some times ‘Amma’.

It was the period I had started to take the pen and paper to express my cracked thoughts. There is no support or it is better to tell nobody accepting the shabby things I am jotting down in my old notebook pages. One day, she accidentally noticed my ‘creativity’ and told me to read the lines I wrote in notebook.  Actually I thought that she is going to fire me like others. As I was reluctant to recite the bulged words, she taken the book from me and stated reading it. I was really shy to hear my own broken literature. After completion; she called me near… touched my head and told “my son… try to write more… and more… at least for me !! “  It given great impetus to take the pen.  

When I visited last to my home, I went to cemetery and in front of her tomb, I prayed… silently; one kind of thanksgiving! For giving the inspiration to move my pen in different phases.

I cant deny the truth – she is not with me. In childhood, I had spent lot of time with her. Hearing her stories and advise. In adolescence, just thinking the past, the charming face and curly hair…

Why the pain ? Pain of memory ? Is it still hunting me? I don’t know. But it is the fact; fact and reality. May be the cradle of my creativity still awaiting her lullaby.

In the darkness alongwith my pillow, I am sharing my pain, pain of heart… pain of death… pain of absence of a woman who paved the way. The bitterness, sweetness and beautifulness of pain !!  Some memories will follow us like shadow. We are keeping that memory in the safe corner of our mind. Because it is the spirit and fact to rejuvenate body and soul in out entire life.

Yes. It is again a sweet moment to write something about her. After ten years ! With a tearful mind. Eye lids are feeling more lubricants than before. Eyelash is getting more weight than before. Expressing the pain of mind is a big dilemma…. Sometimes. In the middle of my pain, I  know she is smiling… somewhere.. may be in front of me, in the darkness, in the light…..in the sky… between the stars may be in between the gap between my pen and paper.

My ‘Aunty’ again I need your blessing….

-------  end  --------

The Love Letter

I remember, It was a Sunday in 1995. A rainy evening…. yes, the blessing of stream coming from heaven to earth.

I am walking through the muddy pathway in the paddy fields. I can see totally tired red sun is escaping to the hills of horizon. Following the way of sun, the birds are returning to their homes by making different types of black design in the sky. It is really a great feeling to walk between paddy fields and the long and long view of greenery. The  heaven is blessing the paddy fields with the rain water…. I kept the book inside my shirt to protect it from rain and speed-up my walk to the library.

It’s a routine walk for me. I cant live without the smell of books in my village library. Most of the books are old, because the new books are vanishing from library swiftly - the members are not returning it. So it is a hard task to search good books from this  old collection. But I am lucky, because getting some reasonable books as a daily bread for common man.

Heaven is going to stop its blessing to paddy field…. The cold breeze is approaching me after kidding and kissing all the trees and paddy field….! And  injecting a great refreshment for mind and body so far.

“Uncle..!!”  I just set a break to my walk by hearing that tone of voice.. It was voice of a boy.. Where is he?? I turned back in search of that boy. Yes! he is in the vicinity of  me… he is breathing like an athlete after a long competition !! I just scratched my reminiscence…. I know this boy.. somewhere I had seen him…

“What happened?  I asked him”

“Uncle….” He want to talk something, but sound is not coming outside… His face telling that he is fearing something.

“Tell me.. what happened?? Why you are fearing? ….What’s your name?..... come-on….” He is looking pathetically to my face and inserted his right hand in his pocket…. Just removed one notebook paper and given to me….

“What is this?” I asked him with a wondering mind. That paper was little bit wet due to the blessing from heaven.

“Uncle.. this letter given by my ‘Chechi’ for you”

“for me….” I looked him and asked sharply…. “for me….? Who is your Chechi…first of all I don’t know you at all….”

After a well breath, he told about him and the originator of that letter. She is my neighbour and this boy came to their home for vacation. He explained this in short sentences and before I start my reply he ran away.

The sun is totally fall down in the horizon. I just checked my surroundings. Nobody is here…. I can see some people are walking on paddy fields in a reasonable distance. I really wondered to open that wet note book paper given by that boy. What is this? I just opened the fold.

It was a beautiful handwriting. When I start to read that letter, some kind of electricity passed through my veins! After reading two three sentences, I checked my vicinity to make sure nobody watching me !! Ohh..!!?? Yes it was a love letter…!!

I was unable to read after three sentences. Folded it again and kept it in the library book. Then resume my walk to library. The electrons passed through my vein is still making shock on my mind and body. This is first time I am getting anything like this. I know the originator of this letter. My neighbour, on and off visitor to my home, studying pre-degree in college. And especially on my way to library; we are daily meeting in between the paddy fields and exchanging an average smile. But now… yes, my mind was totally upset for some time. Like a machine, I reached the library and kept that ‘letter’ to the new book I had selected.

That night was really extraordinary for me. Different types of questions passed through my mind. In my room, amid the closed door and walls, I read that ‘letter’ numerous times. Its her expression of love towards me! But my question is how she selected me? I am a common village boy without any specialties. An average student, lean body, common family etc.…  It is sure that I don’t have any kind of quality to catch the attention of a girl. Then what is the reason she wrote this letter to me? The words in that letter burning my mind. In bed, I was unable to sleep… the strong tides of words  haunting me totally. She is offering her love to me. In the books I had read about love, different types of love… but this kind of approach I never expected! Her face blinking in front of my eyes in the darkness. I opened the door of my window. Now I can see the stars in the sky.. the cool and fresh air from outside approaching  like a thief in the dark. Shall I accept her love? This is the question caught my mind that full night. Really I was unable to find an answer…. My mind and brain are totally corrupted by seeking an answer. Then finally in the lap of night, I slept unconsciously.

It was a period which I had taken some strong decision in my life. I joined for graduation and desperately want to pass with a good mark. Planned to destroy the belief of my kith and kin that I can’t earn good mark in any exam.  Some incidents in my life given impetus to me and I decided to prove my ability with my degree. That oath taking burning in my mind every day before sleeping. But that night was different. I forgot all matters in front of the beautiful handwriting in a piece of paper.

But in the morning I wake up with an answer.

Again evening. Same time, I started my walk towards the library. Sky looks clear today. I kept the library book in my armpit and inside that book the ‘love letter’. This is the time normally we both are meeting in the way of paddy fields. There is some bold decision in my mind and in same time, my mind is ticking with some kind of fear. I don’t know why it is, but the fear was there. I never talked a girl in this condition, in this attitude. First time….. it is like a stammering.

She appeared and coming… just opposite me! My heart is again ticking, but I want tell something to her. This is the time and chance. Why I have to wait? She is just to me, with college books in her hand. As the muddy path is narrow we both have to adjust to pass the way. She is now in front of me! Our eyes are locked in between. I think she is going to make a same regular smile. There is no other reaction or reflection in her face!   Now she just passed me….. there is no point to think again.

“Excuse me…” the word just came out from my lips. Instantly, she turns around and looked sharply to my face. “This is your letter??” I showed  letter which made an electric shock in my mind. She is not talking anything. “Could you please tell… if this is not yours; then I believe that boy making me fool”

“Yes…. it’s  my handwriting. I just want to tell you something…” 

I walked two three steps towards her because I want to talk personally, silently.  I talked five minutes. Those five minutes expressed all my feeling and opinions. She is two years younger than me, I talked like a bother to her. The content was my ‘refusal’ of her ‘offer’. I told her about my planning and my oath and my bold decision not allow anything to hamper my pledge. She was silent, looking to the earth. After that five minutes speech, then I took her letter which I kept in my book and given back to her.

“This is your letter which provided lot of heat and shock in my mind…. I am very sorry to deny your love. May be you will think that I am not a ‘man’. This decision I had taken after thinking lot. If we start our love now, I really fear what will happen to my study. I have some decision in my mind – to prove the world that I have the ability to study. I like to see you as a friend or better a good neighbor. I hope you can understand what I am telling…”

She collected that letter from me and continued her walk. Before leaving she looked me with a pale face. I also continued walk to opposite direction. The sky was clear .. my mind also!

*************                 *************                 ************

Ten years later, I came for a vacation.

After my graduation, I have less interaction with my village. The annual leave are the only occasions to mingle with my place and release the nostalgia. 

Now most of the paddy fields has been converted to land and the paining memory is only remaining.

One evening, I am walking through the Panchayat road which have replaced the old paddy fields. One lady is coming opposite with her kids. They are talking something and playing together. It made some curiosity on me. When they reached to me I opened my eyes.. yes it was the owner of that ‘beautiful handwriting’ ! I think she also recognized me. We just passed smile. Again it was around five minute talks. I asked her about husband, kids, family and she also asked about my work, life etc. She smiled once again and before leaving asked one question.

“Are you married…??”

--- end ---

അവധിക്കാലത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ - ഭാഗം ഒന്ന്

കിഴക്കോട്ടു വണ്ടി കാത്തുനില്‍കുമ്പോള്‍ പടിഞ്ഞാറോട്ട് ആയിരിക്കും പോകുന്നത്. വെറുതെ കവലയില്‍ ഇറങ്ങി നിന്നാല്‍ തരുണീമണികളുടെ ജാഥ ആയിരിക്കും. ഒരു പെണ്ണുകെട്ടാന്‍ നാട്ടില്‍ മുപ്പതു ദിവസത്തെ അവധി എടുത്തു പോകുന്നവന് പോകുന്നിടത്തൊന്നും നല്ല ഒരു  പെണ്ണിനെപോലും കിട്ടില്ല. ഏതാണ്ടിതുപോലെ ആയിപ്പോയി 2010-ലെ എൻറെ ഒരു  നാട്ടില്‍പോക്കും. അപശകുനങ്ങളുടെ ഒന്നിച്ചുള്ള ഘോഷയാത്ര  ആയിപ്പോയി ആ പോക്ക്. 

നാട്ടില്‍ പോകാന്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റില്‍ ടിക്കറ്റ് പരതുമ്പോള്‍ ആദ്യം മനസ്സില്‍ വരുന്ന അഡ്രസ്സ് ആണ് www.airindiaexpress.in. അതിലെ റേറ്റ്  നോക്കിയിട്ടേ ഇതര വിമാന കമ്പനികളുടെ വിലാസത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കൂ. ഇപ്രാവശ്യവും അതുപോലെ എയര്‍ ഇന്ത്യ എക്സ്പ്രെസ്സ്, എമിരേറ്റ്സ്, ഇത്തിഹാദ് എല്ലാം നോക്കി. എയര്‍ ഇന്ത്യയും എയര്‍അറേബ്യയും ഏതാണ്ട് ഒരേ നിരക്ക്. സമയനിഷ്ഠക്കും സേവനത്തിനും എയര്‍അറേബ്യ എയര്‍ ഇന്ത്യയെക്കാള്‍ ആ സമയത്ത് മുമ്പിലാണ്, എങ്കിലും മഹാകവി "ഭാരതമെന്നു കേട്ടാല്‍ അഭിമാനപൂരിതമാകണം" എന്ന് പാടിയതിനാൽ രാജ്യസ്നേഹം തിളച്ചുപൊന്തി എയര്‍ ഇന്ത്യക്ക് തന്നെ ടിക്കറ്റ് എടുത്തു.  മംഗളൂരിൽ ഉണ്ടായ വിമാന ദുരന്തത്തിൻറെ മാറ്റൊലി അടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത സമയം.  എയര്‍ ഇന്ത്യ എന്നത് "ഫിയര്‍ ഇന്ത്യ"  എന്ന് തോന്നിയെങ്കിലും സംഗതി ശുഭം ... ബുക്കിങ്ങും കഴിഞ്ഞു .. ടിക്കറ്റിന്റെ പ്രിൻറ് എടുത്ത് ഭദ്രമായി സൂക്ഷിച്ചുവച്ചു.

മാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു. നാട്ടിലേക്ക് യാത്ര പോകേണ്ട ദിവസം ആയി. എല്ലാ പ്രവാസിയെയുംപോലെ മനസ്സില്‍ ഉത്സവമേളവുമായി അബുദാബിയില്‍ നിന്നും നാടകട്രൂപ്പുകാര്‍ ഉത്സവപറമ്പില്‍ കെട്ടുകെട്ടി പോകുന്നപോലെ വിമാനകമ്പനി അനുവദിക്കുന്ന അത്രയും ലഗ്ഗേജുമായി സഹപ്രവര്‍ത്തകന്‍ ശ്രീകുമാറിനൊപ്പം യാത്രതിരിച്ചു. അബുദാബിയില്‍ നിന്ന്  ദുബായ് ഇൻവെസ്റ്റ്മെന്റ് പാർക്ക് വഴി (DIP) ഹെഡ് ഓഫീസിലേക്ക് ... HRDയില്‍ പേപ്പറുകൾ ഒപ്പിട്ട് പാസ്പോര്‍ട്ട് വാങ്ങി  തുടർയാത്ര.

ഒരു പതിനഞ്ചുമിനിട്ട് ആയിട്ടുണ്ടാകും, കാറിന്റെ ഇടതുവശത്ത് ഒരു പാളിച്ച അനുഭവപ്പെട്ടു. എന്‍റെ സുഹ്യുത്ത് റോഡിന്‍റെ അരികിലേക്ക് കാര്‍ നിർത്തി.  പുറത്തിറങ്ങിനോക്കിയപ്പോൾ  ഞങ്ങള്‍ ഞെട്ടിപ്പോയി! മുമ്പിലെ ഒരു ടയര്‍ വെടി തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു...!!??

ഞങ്ങള്‍ രണ്ടും അവിശ്വസനീയതയോടെ  മുഖത്തോടു മുഖം നോക്കി.  'ഈ കാര്‍ ആദ്യമായിട്ടാണ് പണി മുടക്കുന്നത്' ശ്രീകുമാർ പറഞ്ഞു. വല്ലാത്തോരു അപശകുനം തന്നെ.. ആലോചിക്കാനൊന്നും ഇല്ല അടുത്ത കാലത്ത് പഞ്ചർ ശരിയാക്കിയെടുത്ത ഒരു ടയറുണ്ട്. ഒന്നും ആലോചിക്കാനില്ല, അതെടുത്ത് ഇടുകതന്നെ. മരുഭൂമിയിലെ റോഡ് വാഹനങ്ങള്‍ അതിവേഗം പാഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നട്ടുച്ച നേരത്ത് വിയര്‍പ്പില്‍ കുളിച്ചു ഞങ്ങള്‍ ജാക്കി വച്ചു വണ്ടി ഉയര്‍ത്താന്‍ തുടങ്ങി.  ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി ഞാന്‍ ചെയ്യുന്ന കാർ റിപ്പയർ. ചെറിയ കാര്‍ ആയതിനാല്‍ അടിവശം ഒന്നും കാണാനില്ല. ഒരു ഊഹത്തിന്റെ പുറത്താണ് ജാക്കിവച്ച് ഉയർത്തൽ കർമ്മം നിറവേറ്റുന്നത്. നാട്ടിലേക്ക് പോകാന്‍ ഇട്ടിരുന്ന കാല്‍ശ്രായി മരുഭൂമിയിലെ മണലില്‍ പൊതിഞ്ഞു. പെർഫ്യുമിന്റെ ഗന്ധം വിയർപ്പിൽ മുങ്ങിത്താണു.

കവിന്ന്വീഴുന്ന കുട്ടികള്‍ തറയില്‍ കിടക്കും പോലെയായിരുന്നു എൻറെ ശരീരത്തിൻറെ അവസ്ഥ. ആ കിടപ്പിൽ കാറിന്റെ നഗ്നത നോക്കും പോലെ ജാക്കി യഥാസ്ഥാനത്താണോ എന്ന് ഇടയ്ക്കിടെ ഞാൻ നോക്കുന്നുണ്ട്. ഏതാണ്ട് അരമണിക്കൂര്‍ ഞാനും സുഹ്യുത്തും പ്രയത്നിച്ച്ചപ്പോള്‍ കാര്‍ ജാക്കിയുടെ പുറത്തുകേറി നെഞ്ചും വിരിച്ചങ്ങനെനിന്നു.

സ്റെപ്പിനി എടുത്തു പുറത്തേക്കിട്ടു ഞങ്ങള്‍ അതിന്റെ പുറത്ത് ഒന്ന് ചവിട്ടി നോക്കി. ഇനി ഇത് ഒന്ന് ഫിറ്റു ചെയ്‌താല്‍ എത്രയും പെട്ടെന്ന് ശ്രീകുമാറിനു ഷാര്‍ജയിലും എനിക്ക് ദുബായ് എയര്‍പ്പോട്ടിലും എത്താം. നാട്ടില്‍ പോകാനുള്ള ഊർജ്ജം സിരകളിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നതിനാൽ അതിവേഗം സ്റെപ്പിനി ഇട്ടു. ഒരുവിധത്തില്‍ ജാക്കി അഴിച്ചു പണി തീര്‍ത്ത സന്തോഷത്തില്‍ തിരിച്ചു കാറില്‍ കയറാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ആണ് ചങ്ക് പൊട്ടുന്ന ആ ദൃശ്യം കണ്ടത്. സ്റ്റെപ്പിനിയിൽ നിന്നും "ശൂ " എന്ന ശബ്ദത്തിൽ കാറ്റ് പുറത്തേക്ക് പോകുന്നു! ഇനി എന്തുചെയ്യും?  പൊരിവെയിലത്ത് ഞാനും സുഹൃത്തും നിന്നു വിയര്‍ത്തു.  ശ്രീകുമാര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളെ വിളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പലരും ജോലിയുടെ തിരക്കിലാണ്. പെട്ടെന്ന് എത്താൻ പറ്റിയ ഒരു സ്ഥലത്തല്ല ഞങ്ങൾ നിൽക്കുന്നത്.  അവസാനം ഒരു കൂട്ടുകാരന്‍ വരാമെന്നേറ്റു . പാഞ്ഞു പോകുന്ന വണ്ടിക്കൊക്കെ ഞാന്‍ കൈ കാണിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഒരുത്തനും നിര്‍ത്തുന്നില്ല.

സമയം നീങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. ഞാന്‍ റോഡിലേക്ക് നീങ്ങിനിന്ന് കൈ ഉയര്‍ത്തി "സഹായം" ചോതിക്കുകയാണ്. ഭാഗ്യം !! മുന്നോട്ടു പോയ ഒരു പിക്കപ്പ് പുറകോട്ടു വരുന്നു! ദൈവത്തിനു നന്ദി. അതൊരു മലയാളി ആയിരുന്നു. ഇനി ഈ കാറ്റില്ലാത്ത ടയര്‍ ഊരി ഏതെങ്കിലും പെട്രോള്‍ പമ്പില്‍ കൊണ്ടു കാറ്റടിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു ഇടണം.   മലയാളി  സുഹൃത്ത്   അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പിക്കപ്പിലെ കമ്പി എടുത്തുകൊണ്ടു വന്നു. ഞങ്ങളുടെ കാറിന്‍റെ ജാക്കി തിരിക്കുന്ന കമ്പി ഞങ്ങളുടെ പ്രയോഗം കാരണം വളഞ്ഞു ഒരു പരുവമായി. അങ്ങനെ മൂവര്‍ ചേര്‍ന്ന് ടയര്‍ മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ അതിവേഗം പോയ ഒരു വാഹനം പെട്ടെന്ന് ബ്രെകിട്ടു നിര്‍ത്തി. ഭഗ്യം അത് ഞങ്ങളുടെ കമ്പനി വണ്ടി ആയിരുന്നു... പരിജയക്കരനായ ഡ്രൈവര്‍ വിവരം തിരക്കി...അപ്പോളേക്കും മലയാളി സുഹൃത്ത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കര്‍ത്തവ്യം നിര്‍വഹിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു...ഊരിയ ടയര്‍ പുറത്തേക്ക് ഇട്ടു ആ പാവത്താന്‍ ഒന്ന് നടു നിവര്‍ത്തി. നന്ദിയുടെ വാക്കുകള്‍ പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ അയാളെ യാത്രയാക്കി. ഇനി കമ്പനി ഡ്രൈവര്‍ പാകിസ്ഥാനിയുടെ ഊഴം. തന്‍റെ വണ്ടിയില്‍ ടയര്‍ എടുത്തിട്ടു അയാള്‍ എന്നെയും കൂട്ടി അടുത്ത പെട്രോള്‍ പമ്പിലേക്ക്‌....സുഹൃത്ത് തന്‍റെ സുഹൃത്തിന്‍റെ വരവും നോക്കി ഫോണ്‍ വിളിച്ചു നിന്നു. .

ഞങ്ങള്‍ അതിവേഗം അടുത്തുള്ള പെട്രോള്‍ പമ്പില്‍ എത്തി. എത്രയും പെട്ടെന്ന് എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ എത്തേണ്ട ആവശ്യം ഡ്രൈവറും മനസ്സില്‍ ആക്കിയിരിക്കുന്നു..!! ദൈവദൂതനെ പോലെ എത്തിയ ഡ്രൈവര്‍ക്ക് ഞാന്‍ നന്ദി പറഞ്ഞു... പെട്രോള്‍ പമ്പിലെ കാറ്റടിക്കുന്ന മെഷിന്റെ മുമ്പിലെ ഇഗ്ലീഷില്‍ എഴുതി വച്ചിരിക്കുന്നത്നോക്കാതെ   കാറ്റടിക്കാന്‍ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി...ഞാന്‍ ആ നോട്ടീസിലേക്ക്‌ നോക്കി..." Machine is out of order" ദൈവമേ...കഷ്ടകാലത്തു മൊട്ടയടിച്ചപ്പോള്‍ കല്ലുമഴപെയ്തോ? ഇനി എന്ത് ചെയ്യും??!

" അടുത്ത പെട്രോള്‍ പമ്പിലേക്കു പോകാം" ഡ്രൈവറുടെ തല പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഉടനെ തന്നെ അടുത്ത പെട്രോള്‍ പമ്പിലേക്കു ഡ്രൈവര്‍ പറന്നു. ഭാഗ്യം!! മെഷീന്‍ പ്രവര്‍ത്തനക്ഷമമാണ്. ഈശ്വരന് നന്ദി. ടയറില്‍ ആവശ്യത്തിനു കാറ്റ് കുത്തി നിറച്ചു ഞങ്ങള്‍ തിരികെ ടയര്‍ ഊരി എടുത്ത വണ്ടിക്കരികിലേക്ക്. വീണ്ടും വണ്ടി ജാക്കി വച്ച് പൊക്കല്‍... കൈ റോഡില്‍ ഉരഞ്ഞു ചോര പൊടിയാന്‍ തുടങ്ങി.. ഒരു വിധത്തില്‍ ഞങ്ങള്‍ കാറ്റ് നിറച്ച ടയര്‍ ഇട്ടു. ശ്രീകുമാറിന്റെ സുഹൃത്ത് തന്‍റെ കമ്പനി ഡ്രൈവറുമായി കൂട്ടത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു...

അങ്ങനെ ടയര്‍ മാറി, ഞങ്ങളുടെ കമ്പനി ഡ്രൈവെരോടും ശ്രീകുമാറിന്റെ സുഹൃത്തിനോടും യാത്ര പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ മുന്നോട്ടു യാത്രയായി...ഒരു വലിയ ദൌത്യം പൂര്‍ത്തിയാക്കിയ പോലെ...ഞങ്ങള്‍ക്ക് രണ്ടുപേര്‍ക്കും ഇനി ദുബായില്‍ ചെന്ന് വേണം പര്ച്ചസ് ചെയ്യാന്‍. അപ്രതീക്ഷിതമായി എത്തിയ കഷ്ടകലത്തെ ചീത്ത പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ യാത്ര തുടര്‍ന്ന്.. അങ്ങനെ മുന്നോട്ടു പോയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കെ ഒന്ന് നിര്‍ത്തി ടയര്‍ എങ്ങനെ ഉണ്ട് എന്ന് ഒന്ന് നോക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു..ഒരു മനസമാധാനത്തിന്. റോഡരികില്‍ വണ്ടി നിര്‍ത്തി. ടയറിലേക്ക് നോക്കിയ ഞങ്ങളുടെ കണ്ണ് തള്ളിപോയി!! കാറ്റു അതിവേഗത്തില്‍ പുറത്തേക്ക് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കുറച്ചു നാള്‍ മുമ്പ് പഞ്ചര്‍ ആയിട്ട് ശരിയാക്കിയ ടയര്‍ ആണ്...  ബാധകള്‍ വിട്ടൊഴിയാതെ പിടികൂടിയിരിക്കുന്നത് ഞങ്ങളെ അമ്പരപ്പിച്ചു. ഇനി അടുത്ത പെട്രോള്‍ പമ്പ് തന്നെ ശരണം. അവിടെ നിന്ന് കാറ്റടിച്ചാലും അത് എത്ര  നേരത്തേക്ക്?

ഇനി അടുത്ത പെട്രോള്‍ പമ്പ് തപ്പുക തന്നെ ശരണം.  അങ്ങനെ മുന്ന് നാല് പെട്രോള്‍ പമ്പില്‍ കയറി കാറ്റടിച്ചു , കാറ്റടിച്ചു ഒരു വിധത്തില്‍ ദുബായില്‍ എത്തി. എന്‍റെ സുഹൃത്ത് തന്‍റെ കാര്‍ ഇടണ്ട സ്ഥലത്ത് പാര്‍ക്ക് ചെയ്തു. ആകെ അവശരായ ഞങ്ങള്‍ അടുത്ത് കണ്ട ഒരു ഹോട്ടലില്‍ കയറി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു..... വലിയൊരു ഗര്‍ത്തത്തില്‍ നിന്നും കരകയറിയ പോലെ ഞങ്ങള്‍ക്ക്  ആശ്വാസം.. എനിക്ക് ഇനി ദുബായില്‍ ദയിരയിലേക്ക് പോണം .... സുഹൃത്തിന് ഷാര്‍ജക്കും... ഞങ്ങള്‍ യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിഞ്ഞു... വലിയൊരു ആശ്വാസം എന്‍റെ മനസ്സില്‍ ചേക്കേറി.

പക്ഷെ അത് ഇതിലും വലിയ തലവേദനകളിലേക്ക് പോകുന്നതിന്റെ ആരംഭം ആണെന്ന് ഞാന്‍ അപ്പോള്‍ ഒരിക്കലും കരുതിയില്ല...

കഥ തീരുന്നില്ല...തുടരുകയാണ്...അത് രണ്ടാം ഭാഗത്തില്‍...!!!